Ik assertief??

Nee, ik geloof niet dat mensen die mij écht goed kennen mij zo zouden beschrijven. Sterker nog, ik kom - geheel vrijwillig- vaak niet op de eerste plaats. En voor mezelf opkomen heeft me al heel wat slapeloze nachtjes bezorgd. Piekeren of ik dat wel kon maken, zomaar nee zeggen. En of ik het écht niet anders op had kunnen lossen....

Maar met zo'n kind als onze jongste wordt het geboren. Hij heeft PDD-NOS, een aan autisme verwante stoornis. En als er één ding moeilijk uit te leggen is, is het dát wel. Want aan de buitenkant zie je een heel gewone puber. Die ook nog een keer niet op z'n achterhoofd is gevallen. Sterker nog, ik weet soms niet wat ik er mee aan moet. Zelf al niet. Want het zinnetje:"Waar eindigt de rakker en begint de stakker" geeft precies aan waar we dagelijks tegenaan lopen.

Pas als het verschrikkelijk mis gaat, en Jan een onvervalste driftbui heeft gehad hebben we wat uit te leggen. Dat gebeurt niet thuis, daar zijn we zó op 'm ingespeeld, dat dat bijna niet meer mogelijk is. Structuur en voorspelbaarheid zijn de toverwoorden bij de opvoeding van een PDD-NOSser. Jammer genoeg ( en natuurlijk maar beter ook, hij is 14) ben ik niet altijd in de buurt. En juist met nieuwe gezichten is het in het verleden nog wel eens mis gegaan. Dan moet je denken aan een nieuwe leraar of taxichauffeur.

En ook in het begin, toen Jan nog een kleuter was, moesten we als ouders vaak voor ons zelf opkomen. Met onderzoeken laten doen bij je kind om tot de goede diagnose te komen, oefen je geduld. En assertiviteit. 6 Weken per onderzoek mag je zó op rekenen. Begrijpelijk hoor, er gaat natuurlijk héél wat praten, overleg en papierwerk aan vooraf. Maar sóms had ik tóch het gevoel dat ik eens ff een telefoontje eraan wagen moest. En gék hè, een paar dagen later kreeg je dan bericht thuis gestuurd. Even achteruit de kaartenbak gehaald, was mijn indruk...

Vanochtend hád ik weer zo'n akkefietje. Junior heeft deze week proefwerkweek. En gisterenavond hadden we daar samen nog even fanatiek ons best voor gedaan. Was even nodig, hij bekende vorige week een 1 voor duits te hebben gehad laatst. Enneh, oh ja, nog een laag cijfer, maar wist ík veel dat ik proefwerk had toen.... Z'n agenda zit ongebruikt in z'n tas. De Duitse leraar schrijft het op het bord, maar ja dan vergeet ie het alsnog over te schrijven..

Jan was er hélemaal klaar voor. Zat gevoed en gepoetst op de stoel te wachten op de taxi. Andere dagen komt die altijd om 7.20. Nú was het 7.50 en nog steeds niets. Oh ja, kwam er in een keer uit de voorkamer, Hennie is vrij, dus er is een ander. Mijn temperatuur, die inmiddels al een beetje gestegen was begon langzaam tot het kookpunt te stijgen. Want als dit nu de eerste keer was, whah, maar het is meestal raak. De vervangers voor Hennie, de vaste chauffeuse zorgen er over het algemeen voor dat Jan te laat op school is. En het ligt altijd óveral aan, behalve aan hun zelf. Een half uurtje eerder van huis, de eerste keer zou geen kwaad kunnen, denk ik dan!

Dus..bellen. Na vaak overgaan, ik ben een volhouder als ik kwaad ben, werd er opgenomen. Ik sliste tussen m'n tanden door wie ik was. En dat m'n zoon wortel begon te schieten op z'n stoel. En dat, fout natuurlijk, het altíjd zo was dat ie te laat was als er een ander kwam. Daar had ie me... want dát was niet waar. En ja, de taxi hád vertraging, maar ja dat was niet hún schuld.. Ik gaf nog als antwoord terug dat Jan proefwerken had. 4 in 4 uur. En dat hij daar dus nu iets later mee klaar zou zijn. Moesten ze maar even wachten.

Toen had ík 'm. Want hoe ik het in m'n hoofd haalde dat een táxi op een leerling zou gaan wachten. Nee, natuurlijk weet ik ook wel dat dat niet kan, maar dat zeg ik niet op zo'n moment, dat ik dat snap. De hoorn lag er sneller op dan meneer lief was. Ik had m'n punt gemaakt. En aan Jan heb ik wél gezegd dat ie gewoon op tijd moest zijn. Ik vertrouw er op dat school het tijdsprobleem voor hem op lost. De mensen die daar werken weten wél dat autisten de ruimte nodig hebben. En dat je als je te laat bent dat even moet melden, zodat ze weten waar ze aan toe zijn. Gelukkig wel.....