Pure horror....

Na een lekker rustig dagje gisteren, beetje opgeruimd en bijgekletst, kwam de vraag van de buurtjes of we nog even wat kwamen drinken. Altijd gezellig natuurlijk, dus daar zeggen wíj geen nee op. Heerlijk in de loungeset bij het zwembad met een glaasje wijn kwamen de monden snel los. Hè.... gezellig!

Ze hebben ook een kat, deze buren. Léuk beestje trouwens. Hij kwam, zoals alle katten gelijk bij mij z'n aandacht opeisen. En ik vind dat alleen maar leuk. 'k Aaide hem nog eens lekker over z'n bolletje. De buurman zei nog: "Hij verhaard wél heel erg, maar ja Tukker ook, en wat geeft dat.

Ik ben gék op katten. 'k Moet altijd lachen om hun eigenwijze gedrag. En als ze dan ook nog kopjes geven en lekker relaxed liggen te spinnen in je buurt vermaak ik me al met de aanblik. Ooit hadden we zelf ook 2 katten. Shadow en Bruce.

Shadow kwam uit een nestje van een toenmalige vriendin. Een half-pers, zo gezegd. Heel erg lief, zij volgde me de hele dag, vandaar haar naam. En door haar kleur, ze was grijs. Toen we wat ruimer gingen wonen was er plaats voor een tweede kat. Maar omdat Shadow zo'n zacht karakter had, vonden we het een goed plan om het zekere voor het onzekere te nemen en zó kwam Bruce in ons leven. Een volle pers, met stamboom zelfs. Prachtig kleur, beige, voor de kenners zal het heus een naam hebben, die kleur, maar daar verdiepen wij ons niet in. 't Ging om zijn karakter in de eerste instantie.

't Leek ons leuk om eens een nestje van ze te hebben. En de natuur zorgde ervoor dat dát niet lang op zich liet wachten. Vijf kittens kwamen er. Allemaal met een stuitbevalling. 't Was maar goed dat de fokker zelf aanwezig was toen, anders had zéker de laatste het niet overleefd. Een flinke plens koud water en wat geschud zorgde ervoor dat ook die op gang kwam.

Maar doordat de bevalling zo zwaar was geweest, had Shadow er geen zin in voor haar kleintjes te zorgen. Dus het resultaat was dat wij om de drie uur een flesje moesten geven aan de kleintjes. Mét weegschaal erbij, want we moesten natuurlijk wél in de gaten houden of ze wel groeiden.

Daar begon voor mij de ellende. Benauwd, het resulteerde zelfs in een longinfectie. En na wat allergietesten bleek dat ik hartstikke allegisch was voor katten. Eerst hebben we ze nog gehouden. Een prachtig buitenverblijf gebouwd met slaaphok, dat ging allemaal best. Maar toch ging er iets knagen. En na veel piekeren hebben we toch besloten ze weg te geven. Gelukkig vonden we snel een goed adresje. 2 Jonge mensen die gingen samenwonen vingen ze liefdevol op.

Katten zijn er dus nooit meer gekomen. De allergie uit zich zo heel nu en dan nog als ik in de buurt van een kat ben geweest. en ze aai. En dan per ongelijk door mijn oog wrijf. Zo ook gisterenavond. En zó ziet mijn oog er dan de volgende ochtend uit....

Pure horror toch? 't Is maar goed dat ik wél tegen honden kan. Want déze, die wil ik toch écht niet missen: