Respect.

't Was het eerste wat in me op kwam als me gevraagd werd wat ik belangrijk vond in het opvoeden. Respect voor anderen. Daarvan zijn we bij onze kinderen van jongs af aan uit gegaan. Natuurlijk wel mét behoud van hun zelfrespect, dat moge duidelijk zijn. En, al zeg ik het zelf, 't is aardig gelukt.

Fleur heeft veel vriendinnen. Héle verschillende types, maar allemaal leuke meiden. En natuurlijk heeft ieder z'n eigenaardigheid ( we zijn allemaal mensen), zij ziet vaak alleen de positieve kant. Dat maakt dat ze zich bij haar op hun gemak voelen. Voor de grap noemen we Fleur wel eens de knuffelbeer.

Dit komt nog voort uit groep 3, toen ze eens door de leerkracht tussen 2 ruziënde jongens werd gezet. Ze werd er helemaal horendol van. En toen we dit aangaven bij de meester, kwam het hoge woord er ook meteen uit: "Ik dacht, die 2 hebben een knuffelbeer als Fleur nodig.." Daar liep ie even langs de behoefte van Fleur heen, en gelukkig kreeg ze snel een andere plaats.

Als er nu 2 van haar vriendinnen een beetje woorden hebben komt Fleur erbij en relativeert de boel. Mét respect voor ieder van hen. Mooi om te zien. En ook tussen Mirte en Fleur klikt het gewoon. Ondanks dat ze best verschillend zijn op sommige vlakken. Maar dat accepteren ze van elkaar.

Ook Mirte gebruikt wat respect betreft haar gezonde verstand. Natuurlijk is ze het lang niet altijd overal mee eens, maar dat geeft ze alleen aan als ze er ook wat mee op schiet. Wat héb je er anders aan, is haar mening. En ik deel die met haar. Als je zelf niets aan de situatie kan veranderen, omdat het verleden tijd is of omdat diegene er van overtuigd is of andere redenen, zie ik ook niet in waarom je jezelf zou laten horen. Dan kan het hoogstens kwetsend zijn.

Onze Jan groeit de laatste tijd enorm in z'n ontwikkeling. Mét z'n beperking kan ie zich toch heel goed inleven in een ander. Toen ik laatst met de knie op de stoel zat kwam ie nadat hij zich achter de computer had geïnstalleerd toch nog even snel naar beneden gerend. Ik kreeg de huistelefoon aangereikt met de mededeling dat ik hem mocht bellen als er wat was.

Ik merk dat ik de laatste tijd steeds meer de mening van de kinderen vraag. Want, ook al ben ik ouder, 't is soms heel verfrissend te horen wat zij ervan vinden. Daar leer ik nog steeds van en door die open houding zij ook van mij. En áls er dan eens iets gebeurt wat misschien toch niet helemaal door de beugel kon achteraf, is het helemaal niet erg dat toe te geven. Dat je je dan kwetsbaar opstelt is dan maar zo, 't voelt in ieder geval beter. Poeh, eigenlijk klinkt dit allemaal iets hoogdravender dan de bedoeling was, maar het komt wel recht uit mijn hart. En daar gaat het toch ook om?