Eerst reageerde ik door te zeggen dat ik daar absoluut niet het idee van heb. Dat ie altijd betrokken wordt door z'n zussen en dat wij ook heel open zijn over zijn beperking. Hij zelf maakt er ook geen probleem van trouwens. De grootste lol hadden wij samen toen dit vertelde: De juf op zijn school had wel eens een nieuw ideetje of opdracht voor de klas. Als de klas het er dan niet mee eens was riepen ze vrolijk of zij niet wist dat ze autistisch waren, ze hielden toch niet van veranderingen (!!!).
Maar toch dacht ik er nog heel eventjes over na. Eigenlijk had ik het hem nooit rechtstreeks gevraagd of ie zich iets minder of anders voelde dan z'n zussen. Dus vanmiddag nam ik de kans waar...
We waren een appeltaart aan het bakken voor morgen, Jan en ik. Mirte gaat morgen haar diploma ophalen en dat vond ik een prima reden voor taart. Jan ook (gelukkig een reden...). Tijdens het rommelen in de keuken stelde ik 'm de vraag. Ik legde uit dat iemand op de blog dat mij gevraagd had en ik zo zelf ook wel nieuwsgierig was geworden.
"Voel jij je wel eens een buitenbeentje Jan, omdat de meisjes wat makkelijker leren enzo?" vroeg ik. "Nee, hoezo dan??" Was zijn antwoord, zeer verbaasd. Daar had ie nog niet bij stilgestaan merkte ik wel. "Mooi", gaf ik aan, "wat dat is ook niet de bedoeling hoor". Jan vond dit maar raar, deze vraag.
We hadden het nog eventjes over dit onderwerp daarna, maar ik merkte aan Jan dat ie vooral heel zelfverzekerd is, en totaal niet bezig is met hoe hij t.o.v. zijn zussen presteert. Stiekem vindt ie schoolprestaties ook niet zo belangrijk. Sterker nog, toen de meisjes op de middelbare school al veel achter de boeken zaten, gaf hij, heel subtiel aan dat hij dat niet zo ging doen als hij ook zover was ; )
Mirte was inmiddels ook in de keuken."Ik snap het wel, dat iemand dat zo'n vraag stelt" zei ze. En eigenlijk begrijp ik Immies vraag ook heel goed. Maar toch denk ik dat het er heel erg aan ligt hoe je als gezin met zoiets om gaat. En de openheid hier in huis maakt dat alles wel bespreekbaar is. Gelukkig maar voor Jan, tóch?
Trouwens, die appeltaart... die is prachtig geworden! Kijk maar:
Of ie ook lekker is? dat zullen we morgen pas weten : (
Dat ziet er heel erg lekker uit.
BeantwoordenVerwijderenEn mooi,dat zo'n vraag weer een gesprek oplevert en dat je tot de conclusie komt,hoe goed jullie er mee omgaan.
Groetjes Ans
Maar is het 'mooie' van zijn beperking niet juist dat hij minder bezig is met hoe anderen tegen hem aan kijken en ook het vergelijken. Hij zou zich anders kunnen voelen maar daar niet perse last van hoeven hebben. Wat gelukkig ook niet zo is...
BeantwoordenVerwijderenDat moet toch wel een prettig gevoel zijn, dit nu ook uit zijn mond te hebben gehoord! Jullie vormen een fijn gezin.
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk ziet die appeltaart eruit zeg. En eigenlijk ook logisch dat hij het niet zo ziet. Als iedereen binnen het gezin elkaar waardeert om wie ze zijn ontstaat vanzelf het zelfvertrouwen.
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk die appeltaart zeg! En wat fijn dat er voor iedereen ruimte is om te zien wie hij of zij is!
BeantwoordenVerwijderenIeder zijn kwaliteiten zeg ik altijd maar!
Wat goed dat jullie zo met elkaar praten ,zo open en eerlijk .Mooi om zo'n hecht gezin te zijn .En mmmm die appeltaart!!
BeantwoordenVerwijderenWat fijn voor hem! Manlief heeft zich nooit begrepen en altijd anders gevoelt, maar niemand wist toen ook wat hem anders maakte dus werd er ook niet over gepraat. Wat een verschil met jullie, goed om te horen ;)
BeantwoordenVerwijderenWat is dat toch leuk dat door bij anderen te lezen of door vragen je op dingen komt waar je nooit aan gedacht hebt.
BeantwoordenVerwijderenIk voelde mij altijd buiten het gezin staan maar mijn broer had dat ook.
Ik denk dat als er in het gezin geen onderscheidt gemaakt word er misschien geen reden is om je anders te voelen dan je broers of zussen. Zeker in een harmonieus gezin. En heerlijk die appeltaart. Jammer dat je niet in de buurt woont. liefs.
Je hebt een leuk gezin Trudy!
BeantwoordenVerwijderenIk ben heel blij dat Jan zich geen buitenbeentje voelt in jullie gezin! Jullie vormen een fijn en hecht gezin. Jan mag in zijn handen knijpen met zulke ouders en zussen. Maar dat doet hij vast al wel, getuige de reactie op jouw vraag. ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp de ractie van Jan ook heel goed. Zoiets zou Rob ook kunnen antwoorden, of Willeke. Huh? waar héb je het over!! Grappig!
BeantwoordenVerwijderenHallo Trudy,
BeantwoordenVerwijderenWat fijn voor Jan, dat hij zich inderdaad geen buitenbeentje, of speciaal, voelt. Hij is dus heel lekker op zijn plek bij jullie thuis en dat moet ook zo zijn. Maar ik snap de vraag van Immie wel, het zou zo maar kunnen dat hij zich een mindere zou voelen tussen zijn zussen. Gelukkig is dat niet zo.
Appeltaart, er is altijd wel een goeie reden om er een te bakken... heerlijk.
Ik wens je alvast een heel fijn weekend toe,
Lieve groet,
Mirjam