Klapstoeltjes...

Vanochtend knipte ik mijn vader en moeder. Volgende week vakantie en dan vinden zij het ook vervelend mij nog te vragen. Dus dat hoeft dan nu ook niet meer. Moet wel zeggen, ook al gaan we niet meteen weg, ´t zou geen vakantie zijn met zulke verplichtingen, tóch?

Tijdens de koffie, die automatisch volgt als de haren weer in de plooi zitten, kwam het gesprek op de camper. En dat we daar nog klapstoeltjes voor nodig hadden. Die hadden zij nog, vertelde mijn moeder. Best leuke, beetje gebloemd...

"Neee", zei mijn vader, "die dingen waren blauw!" Nu moet je weten dat mijn vader behoorlijk kleurenblind is, maar ook wel graag gelijk heeft. Wie niet? Ik zag de bui al hangen. Voor ik het wist zat ie al op zolder en even later kwamen ze samen (Hij en de stoeltjes) de gang al in.

Beetje bewerkt stofje. Geen bloemetje, ook niet blauw. Maar wél heel functioneel. Wat ze ervoor wilden hebben vroeg ik. Om vervolgens het aloude antwoord te krijgen: " Daar knip je ons maar voor"... Nadat ik ze in mijn groene autootje had geladen kwam er alsnog een tientje tevoorschijn. Niet dat ik dat wil hoor, maar 'k heb niet zoveel te zeggen in zo'n geval ; )

"Ik heb toch de stoeltjes voor het knippen?" zei ik verbaasd. "Nee, daarvoor heb je je moeder geknipt", was het antwoord van mijn vader. O o ze leren het ook niet af. Maar ondertussen ben ik erg blij met een paar lichte klapstoeltjes voor in Pino. En toen Jan thuis kwam was ook hij er helemaal blij mee!