Grote schrik...

Schreef ik vanochtend nog een blogje over het heerlijke vakantiegevoel, vanmiddag stond het er ineens héél anders voor.

Gisterenavond had ik Fleur nog aan de telefoon. En ondanks dat ze het allemaal goed naar de zin had vertelde ze me nog dat ze gevallen was met de fiets. "Niets kapot, of zeer gedaan?" was mijn bezorgde reactie. "Nee hoor mam, maar ik denk wel dat ik morgen flink spierpijn heb", was haar geruststellende reactie.

Vanmiddag na het boodschappen doen kreeg ik van Fleur een smsje. Of ik haar even terug wilde bellen. Meteen denk ik dan dat er wat aan de hand is. En ook bracht ik daar de val met de fiets mee in verband. Erg hè, maar zo'n moeder ben ik nu eenmaal. Goed. Haar teruggebelt.

Toen kwam het verhaal. Het ging niet om Fleur, maar Mirte had haar vanochtend gebeld. Best geschrokken. Hoe dat zo kwam? Nou, zo:

Gisterenavond ging Mirte met de groep eten in een restaurant. Op zo'n 2 kilometer van de camping. Gezellig lopend erheen. Toen ze daar aankwamen bestelden ze hun drankjes. Die kwamen snel. En mét die drankjes de voorgerechten. Niet besteld overigens. Na het voorgerecht werden er salades geserveerd. Ook niet besteld. Maar wél heel vies. Volgens Mirte zat er in sommige salades zelfs schimmel!

De hoofdgerechten kwamen op tafel en ook deze waren niet te pruimen. Mirte at er bijna niets van. Toen de ober de tafels kwam afruimen vroeg hij een beetje beledigd en enigszins agressief aan Mirte waarom ze niets gegeten had. Beetje geschrokken van die reactie zei Mirte dat ze niet zo'n honger had. En het ook niet zo heel lekker vond. Een jongen naast Mirte gaf aan dat zijn patat nog een beetje rauw was.

De rekening kwam. En alles was in rekening gebracht. Ook de gerechten die niet besteld waren. Dat was toch nog een euro of 100, dus ze gingen er niet mee akkoord. De reisleidster ging praten met de eigenaar en ze kwamen, na wat geruzie tot een compromis. De helft van de extra gerechten moest betaald worden.

Maar ook daar ging de groep niet mee akkoord. Toen brak er echt wat ruzie uit en de sfeer was best een beetje grimmig. Uiteindelijk was de eigenaar zó boos dat ze voor hun eigen veiligheid maar het hele bedrag betaald hebben.

Een beetje melig vertrok de groep. Na eerst uit meligheid de glazen van de wijn nog opgestapeld te hebben... Buiten bij het restaurant zagen ze een reclamebord van het etablissement staan. Met de duimen omlaag gingen ze ervoor staan en er had er al ééntje de camera in de aanslag. (ja, 't zijn nu eenmaal jonge honden ; )) Maar de eigenaar kwam, nu nog bozer naar buiten rennen en gelukkig besloten ze terug te lopen.

Onderweg kwamen ze nog een bord tegen van het restaurant. Dan daar maar de foto gemaakt. Niemand die dat verder zag overigens. De voetreis ging weer verder. Totdat...

Er een auto aan kwam die zomaar op de groep in reed! Achteraf de eigenaar van het restaurant! Gelukkig konden ze allemaal op tijd wegspringen en zijn ze er redelijk goed afgekomen. Mirte had haar benen vol schaafwonden van een struik met doornen. Anderen hadden ook schaaf- en snijwonden.

De reisleidster belde de camping. Er kwam een busje om ze op te halen en de wonden zijn goed verzorgd. Maar vanochtend, toen Mirte Fleur belde was de lol er toch af.

Ik heb Mirte inmiddels zelf al aan de telefoon gehad. Ze klonk weer rustig. Ze vertelde het hele verhaal en we hadden het even over de terugreis morgen. Toen ik aanbood haar op te halen voor het verzamelpunt vond ze dat niet nodig. Het geeft toch een gerust gevoel haar zo te horen.

"Mam" zei ze nadat we al een kwartiertje gesproken hadden."We gaan zo nog even naar de cocktailbar hoor, dus ik hang zo op, goed?" Ik geloof dat het allemaal alweer wat beter gaat. Gelukkig maar...