Skeeleren...

Vanochtend lag dit briefje op de eettafel:

Ja, ik weet het. Mijn handschrift verdient niet de schoonheidsprijs... maar goed. Het gaat even om de inhoud van het briefje.

Ik heb al járen skeelers. Er was een tijd dat ik ze wat regelmatig gebruikte, maar inmiddels hadden de dingen alweer een beste tijd werkeloos in de schuur gelegen. De laatste keer dat ik ze in de handen heb gehad was tijdens het opruimen van de schuur. 

"Toch nog maar niet wegdoen", ging er toen door mijn hoofd. Ook die van de meisjes bewaarde ik nog maar even. Alleen die van Jan (Sr.) gingen naar de kringloop. Hij is gewoon geen schaats-skeelertyp. Altijd last van zijn voeten, en dan is er geen lol meer aan...

En daar lagen ze me aan te kijken. Elke keer dacht ik: "Ja, dat moet ik ook nog eens proberen." Tot deze week.

Mirte had van Anna gehoord dat zij voor haar conditie skeelerde. En daar ook veel plezier aan had. Dus ze opperde het idee om het met mij uit te proberen. Vanochtend waagden we ons er maar eens aan...


Eerst maar even met het groene autootje naar het buitengebied. Misschien handiger om daar te beginnen. Wat rustiger op de weg en Mirte las op internet dat de beginnende skeeler, en dat zijn we inmiddels wel weer, het makkelijkst kan remmen door de berm in te rijden, dus...

Autootje aan de kant, deuren open en skeelers aan. De beschermers gingen natuurlijk ook om, wel zo veilig. Maar toen ik eventjes nog wat pakken wou uit het autootje kreeg ik een behoorlijke schok... letterlijk! Ik was helemaal verbaasd. "Wat was dát?" riep ik uit. Gelukkig was het raadsel snel opgelost. Mirte had per ongeluk de deur tegen het schrikdraad aan geparkeerd en de auto had zich leuk opgeladen. Ik inmiddels ook, dat kón niet meer fout gaan : )

En dat ging het ook in principe niet hoor. Ware het niet dat de skeelers aan de prullenbak toe zijn. De sluitingen werken slecht tot bijna niet meer en het materiaal is zó stug geworden dat het pijn deed om ermee te skeeleren.

Maar verder hadden we het leuk. Zo'n 3 kilometer hielden we (of eigenlijk ik...) nét vol. maar goed, je moet zoiets natuurlijk ook langzaam opbouwen ; ) Morgen ga ik eerst maar eens op skeelerjacht. Of heeft één van jullie nog een vergeten paar in de schuur staan, die nog wél iets beter zijn, dan hoor ik het graag!!

Trouwens... dat Mirte het skeeleren vanochtend zo goed af ging, komt waarschijnlijk doordat ze al vroeg op de wieltjes stond, getuige deze foto:

2 jaar was ze hier. Ik weet dat precies vanwege de dikke buik van mij en Junior is nu  bijna 16...