Even wennen...

Er gebeurt veel in mijn leventje op het moment. Of eigenlijk meer in de leventjes van onze kinderen, en dus indirect ook in die van mij. Loslaten is een proces waar ik middendoor ga momenteel...

Jan gaat, zoals ik al eerder schreef, zelf met de trein naar school. Gaat heel erg goed. Vorige week ging ie zelfs met de trein en bus richting vriend. Die woont binnen het traject waar Jan z´n treinkaart voor heeft. Vriend gaf aan welke bus Jan moest hebben en het verliep allemaal als een trein ; )

Alleen, ik zei hem dat ik 'm graag terug wilde zien voor het donker werd 's avonds. Eenmaal donker vond ik het toch handig even te smssen... "Oh jaaaa", was zijn reactie. Om een half uur later aan te geven dat ie op het station stond, waar ik 'm ophaalde. Weer een horde genomen. Mooi!!

Vandaag kreeg ik zo tegen half drie een telefoontje. Jan. "Er is een seinstoring, de treinen rijden niet meer tot negen uur vanavond", zei ie. "Blijf waar je bent, ik kom je halen" was mijn antwoord. "Een half uurtje ongeveer, goed?"

Een half uur later arriveerde ik met mijn groene autootje bij het muurtje waar we hadden afgesproken. Glunderend vertelde Jan dat hij het verloren half uurtje opgevuld had met het halen en verorberen van een patatje. Mooi toch? Ik vind het heel leuk te zien hoe hij zijn eigen oplossing bedenkt. En of dat dan een keer met wat minder gezonds is, ach...

Mirte heeft volgende week de introductie van haar opleiding in Utrecht. Dan mag ze bivakkeren in de kamer van een vriendin van haar zus, die nog op vakantie is. Na deze week volgt een weekend introductiekamp van de roeivereniging in de stad. Ze werd daar ook ingeloot en ze heeft er zin in!  Stiekem vind ik het best een lang eind zo een week en een weekend achter elkaar. Niet omdat ik geen vertrouwen erin heb hoor, nee zij dopt haar eigen boontjes wel... maar toch...

Fleur zit in Antwerpen. Nog even een paar daagjes vakantie met 4 vriendinnen. Vanochtend vertrok ze. Toevallig met dezelfde trein als haar broer. "Bellen we of is het geen bericht goed bericht", vroeg ik bij het afscheid. Ze koos voor het laatste. Gelijk heeft ze, 3 dagen is niet lang, en je kan net zo goed nadien vertellen hoe het was. Als ze in haar eentje ging was het anders...

Volgende week vertrekt ze weer richting Nijmegen. Zal best even wennen zijn, het was gezellig haar die paar weekjes dat ze vrij was thuis te hebben. Maar goed...

Ach, ik denk dat het ook best lekker zal zijn, de rust als iedereen weer op z'n plekkie zit. Kan ik weer eens kijken hoe ik zelf het één en ander ga aanpakken. Ik moet ook zeggen dat ik het ook fijn vind dat de herfst voor de deur staat.

Het is wat minder warm, wat eerder donker en ik kan toch zó genieten van een wandeling in het bos met Jan en Tukker! En als Pino ons er dan heen brengt en we nadien genieten van een kop chocomel in de bus, dan is mijn dag helemaal goed!!