Maar toen werd het vorig jaar november. Mijn kasten puilden uit en ik zag door de bomen het bos niet meer. Liep ook compleet vast en dat maakte dat het een poos duurde voor ik werkelijk in actie kwam. Maar mét hulp van inspiratie uit blogland, (het project een kastje per dag kwam om de hoek kijken) ging het dan toch gebeuren...
Bibberend zette ik een tweede blog op. En ging ik aan de slag. Eerst een kastje die wat makkelijk was. Het bakkastje. Dat was zó gedaan en de dag daarna bakte ik gezellig wat lekkers. Toen was ik los. En in maart vorig jaar was ik rond! Wie had dat ooit gedacht? Nog de tuin een flinke beurt gegeven en so... klaar!!
Ja, dat zou leuk geweest zijn. Maar natuurlijk werkte dat niet helemaal zo. De kastjes beginnen zo langzamerhand weer een beetje voller te worden en dus moet ik toch echt de boel bijhouden. Goh... het lijkt wel huishouden ; )
Wél heb ik van het hele project geleerd zorgvuldiger te worden in wat ik in huis haal en aanneem van mensen. "Vroeger" nam ik alles lukraak aan. Ook dingen die eigenlijk niet zo mijn smaak waren. Beetje moeilijk nee te zeggen en ach, ons huis had ruimte, dus dat kon dan toch ook wel? Niet dus...
En ook met het kopen van vooral leuke spulletjes bij de kringloop ben ik een stuk voorzichtiger geworden. Hoewel dat soms best lastig is. En soms ook gewoon niet te doen ben ik bang. Vooral als ik dan zoiets tegen kom:
Lief hè? Ze stonden voor 1.25 per stuk tussen de beeldjes. Ze zijn van hout, en ik vond ze onweerstaanbaar.
Ik zag ze en pakte ze eventjes op. "Nee Trudy" dacht ik bij mezelf. "Sterk zijn en laten staan!" En dat lukte! Opgelucht kwam ik op de parkeerplaats bij mijn groene autootje en ik stak de sleutels al in het contact. Maar het ging toch écht niet! Ik moest ze hebben!!
Snel terug... want je weet maar nooit... Gelukkig, ze stonden er nog. Afgerekend en weer terug naar mijn autootje. Daar aangekomen wilde ik mijn sleutels uit de tas pakken. Wég?! Binnen laten liggen misschien? Of zou ik ze... nee tóch?
Ze zaten nog in het contact! Wat kan hebzucht doen met een mens... Zette ik zomaar mijn groene blikkie te geef zeg. Oeps. Niemand had gelukkig in de gaten dat er achter het vervallen uiterlijk een wereldauto schuilt ; )
Maar intussen ben ik blij met mijn beeldjes. Ze staan te pronken op mijn kastje en elke keer als ik er langs kom geniet ik. Soms moet je even toegeven, tóch??
Ze zijn wel erg schattig, maar om ze nou in te ruilen voor je auto .... :o)
BeantwoordenVerwijderenAf en toe jezelf kietelen mag best haha!
BeantwoordenVerwijderenAf en toe jezelf eens verwennen,best wel leuk hé!!
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Liesbeth
Haha, bijna geen auto meer gehad, maar wél een leuke aankoop! Soms moet je jezelf verwenen, toch?
BeantwoordenVerwijderenZe zijn leuk! Maar het waren toch wel èrg dure beeldjes geworden als je groene blikkie was gestolen. ;-)
BeantwoordenVerwijderenZeker moet je soms toegeven. En als het weer te veel wordt allemaal dan ruim je gewoon weer wat op. Je weet nu heel goed hoe je dat moet doen...
BeantwoordenVerwijderenIk wens je een heel fijne dag,
Lieve groet,
Mirjam
Ach soms mag je best even toegeven toch! Vooral als je het al zo goed doet. Het is weer net als met lijnen als je nooit wat lekkers krijgt wordt het moeilijker om vol te houden!!
BeantwoordenVerwijderenAh, je hebt er in elk geval echt bewust voor gekozen, dus dan zijn ze wel een plekje waard toch?!
BeantwoordenVerwijderenWat herkenbaar en dan als jij het mooi vind denk je dat iedereen het dan wil hebben. Deze beelden heb ik bij onze kringloop ook regelmatig gezien. Ik denk veel meer na voordat ik wat koop wnat ik kocht best wel veel en mijn probleem is dat ik niets weg kan doen. liefs.
BeantwoordenVerwijderenErg lieve beeldjes en ach,als je regelmatig iets opruimt,kan er van de andere kant weer iets binnen druppelen en zeker als het zo weinig kost,een weggeefprijsje zogezegd.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Ans
Zo herkenbaar! Goed dat je die lieve beeldjes toch ben gaan halen want het zijn liefies!
BeantwoordenVerwijderenFijn weekend en groetjes van Nicole