Laat ik bij het begin beginnen... Onze buurtjes zijn deze week een weekje naar Schiermonnikoog. En zoals vaker, als zij met vakantie zijn, pas ik op de beestjes. Bij hun betekent dat 4 kipjes, een visje en een kat. Die kat is best al een beetje oud. 15. Zou je zeggen, dat valt wel mee voor een kat, maar in het geval van Roosje, zo heet ze, hebben we te maken met een krakend wagentje...
En niet alleen een krakend wagentje, nee ze is ook nog eens behoorlijk neurotisch. Dus als er iets zou zijn waardoor ze naar de dierenarts moet, zit er niets anders op dan de buurtjes te bellen op hun vakantieadres. Want wij krijgen Roosje met geen mogelijkheid naar ome dokter. Niet zonder behoorlijke verwondingen denk ik...
Daar hadden buuf en ik het onder het genot van een kopje koffie van de week al uitgebreid over gehad. Het telefoonnummer werd overhandigd en ze konden met een gerust hart vertrekken.
Zaterdagochtend. Een uur of 10. Ik ging richting de beestjes. Nu hebben ze net de woonkamer geschilderd dus er zijn een paar kasten weg. Ook die waar het visje op stond. Het was dus even speuren voor ik het visje gevonden had. Op de schouw. Mooi.
Ik loop met het potje visvoer naar de kom en ik was gelijk op slag helemaal wakker. In plaats van dat het visje vrolijk rond zwom in de kom, lag ie op z'n rug. Ik tikte nog tegen de kom maar nee, er zat geen sjoege meer in...
Oh help, dacht ik wat nu? Moet ik nu gaan bellen of ga ik niets zeggen? Jan zei het laatste, maar wat doe je dan met zo'n beestje? Een "zeemansgraf" (toilet) of begraven??? Of zoals Jan met een grijns zei, anders kan je 'm nog aan Roosje voeren... ahum.... dat was wel het laatste wat ik door zou brieven aan de buurtjes natuurlijk... Na enig beraad besloot ik toch de telefoon maar ter hande te nemen.
Hoi, met Els, klonk het bedeesd aan de andere kant. Hoi, met Trudy zei ik, niet schrikken hoor, er is niets met Roosje... Maarreh, het visje... die is dood. Ooooh gelukkig dat het niet Roosje is was haar antwoord..
Op mijn vraag wat ik met het visje moest, kwam heel droog : Gooi maar in de kliko hoor! Die had ik nog niet bedacht. En de rest van de fam. op vakantie verwachtte dat antwoord ook niet, want er ging een hard gelach op aan de andere kant van de telefoon...
Maar goed, ik had de wens van de nabestaande uitgevoerd, en ging enigszins bibberend richting huis. Na een sterke kop koffie kon ik de dag aardig herpakken....
's Middags ging de telefoon nog even. Els weer. Gaat het allemaal een beetje, vroeg ze. Ze had het idee dat het voor mij allemaal vervelender was dan voor hen. Visje was tenslotte 10 jaar geworden, alleen de timing met overlijden had ie een beetje rottig gepland.
Er werd nog even doorgerelativeerd, en aan het eind van het gesprek kwam er met een lach nog uit: Weet je wat Henk zei, je had 'm ook aan Roosje kunnen voeren! Mannen.......
Wat een verhaal... Mannen!!!
BeantwoordenVerwijderenHaha, ik heb heel erg om het verhaal moeten lachen. Maar ik kan me voorstellen dat je daar dan beduusd staat bij de vissenkom. Tja, aan een vis hecht je gelukkig toch minder dan een kat....denk ik.... maar ik had ook gebeld hoor! Ben je weer een beetje van de schrik bekomen?
BeantwoordenVerwijderenEen prachtig verhaal. Arm visje.
BeantwoordenVerwijderenHey trudie, kan me voorstellen dat je schrok! Ik zou ook even niet weten wat ik moest doen. Moest ook wel lachen om je verhaal, dat buurman met dezelfde optie kwam:, aan de kat geven!
BeantwoordenVerwijderenLiefs Carolien
Je moet er toch niet aan denken dat een "huisdier" waar je voor zorgt dood gaat?
BeantwoordenVerwijderenIk vind het wel sneu voor jou hoor Trudy.
Ik vind het het prachtig verhaal Trudy.
BeantwoordenVerwijderenToch hoop ik dat me zoiets nooit zal overkomen ;-)
Ik durf niet eens een dode vis uit een kom te "vissen" hihi
Groetjezz lfs mij
Toen wij op vakantie waren zijn onze cavia en de parkiet doodgegaan. Heel erg vervelend, vooral voor de oppas die er gewoon echt niks aan kon doen. De cavia was al oud en was al heel erg mager toen we weggingen. De parkiet was nogal een kneus, die als klein vogeltje uit het nest gevallen was. Ze heeft de beestjes in de tuin begraven.
BeantwoordenVerwijderenHiHiHi.
BeantwoordenVerwijderenKostelijk verhaal.
Maar het is inderdaad zo,dat als je oppas bent voor de dieren van een ander,dat je daar extra voorzichtig mee om wilt gaan.
Groetjes Ans
Das echt schrikken als je voor de dieren van een ander zorgt en er gebeurt iets mee. Gelukkig dat je zo'n nuchtere buurvrouw hebt.
BeantwoordenVerwijderenDat zulke dingen altijd net gebeuren als je op moet passen. Vervelend. Maar eerlijk gezegd zou ik dan ook liever zo met het visje hebben dan met de kat. Mannen....inderdaad! Groetjes Peggy
BeantwoordenVerwijderen*grinnik*
BeantwoordenVerwijderenO, mannen.
BeantwoordenVerwijderenMaar je baalt wel als precies dan een dier doodgaat.
Groeten Herma
hhih ik moet er wel om lachen, gooi maar in de kliko
BeantwoordenVerwijderenHallo Trudy,
BeantwoordenVerwijderenWat heb je weer een mooi verhaal verteld. Ik kan me zo goed voorstellen dat je geschrokken was. Je houdt er rekening mee... maar als het dan gebeurt denk je... niet NU. Wij hadden in juli het hondje van Ben zijn zus hier te logeren, terwijl zij op vakantie waren. Het is een Maltezer Leeuwtje en ze is echt al oud. We hadden zelfs al instructies gekregen waar we haar moesten begraven indien nodig... Gelukkig is ons dat bespaard gebleven. Ze is weer helemaal blij naar huis gegaan en het hele avontuur allang weer vergeten. Volgend jaar mag ze weer logeren...
Ik wens je een heel fijne dag,
Groetjes,
Mirjam