Er was eens...

Er was eens een rood appeltje. Nou ja, appeltje, zeg maar gerust appel. Hij hing hoog in de boom in de tuin van een blogster. Trudy heet ze. Hij keek toe hoe Trudy regelmatig met haar netje onder de boom stond. En dan de mooiste appels eruit "plukte". Best eng leek hem dat, zomaar geplukt te worden. Hij was blij dat ie zo hoog hing.

Hij hing zo hoog dat ie elk druppeltje regenwater mee kreeg deze zomer. En hij groeide en groeide maar. En, als er soms zon was, hing ie zo gunstig dat hij elk straaltje mee kreeg. Het maakte hem prachtig rood. De tak waar hij aan hing begon de laatste tijd wel te klagen. Dat de appel zo zwaar was, en dat hij hem misschien een keer niet meer zou kunnen houden....

En vanmiddag was het zover. De tak liet los en de appel viel van heel ver. Maar gelukkig op het zachte gras. Pfff... er was gelukkig geen blauw plekje te vinden op z'n mooie rode vel. Toen ie nog bij lag te komen van de schrik, zag ie Trudy aan komen lopen. Hij wou nog weg rollen maar het was al te laat.

Ze keek heel verrast. En ze ging de appel meteen aan Fleur laten zien. Wow.... zei Fleur. Da's een grote! Leg er maar eens een gewone elstar naast, dan kun je het pas echt zien:

En hier een part van de appel in Trudy's hand..

Vanmiddag bracht de appel bibberend door op het aanrecht. De familie ging eten en de appel wachtte af. Op de vraag of er nog een toetje was antwoordde Trudy: Nou, misschien kunnen we die (wijzend op de appel) in stukjes snijden:

En dan in de pan doen:

Met een paar scheppen suiker erbij en even laten caramelliseren:

En dan een bolletje slagroomijs erbij:

En dan hebben we een heerlijk toetje! En aldus geschiedde..... De familie at er heerlijk van en de appel had toch niet voor niets geleefd!! Toch nog een happy end.... voor de familie dan!