Op de valreep dan nog maar...

Het kan toch niet waar zijn dat ik in al die tijd dat ik hier in blogland ben voor de eerste keer een hele maand oversla? Een hele maand niet schrijven op deze plek, alsof er hier thuis niets gebeurde...

In deze maand was het best rustig voor mij. Niet dat ik dat altijd even leuk vond hoor, maar mijn nek-hernia zorgde er wel voor dat ik nog nooit zoveel op de bank heb vertoefd.Zowel overdag als 's nachts.

Overdag doe ik natuurlijk ook nog wel wat in het huishouden. De wat lichtere dingen kunnen best. Denk aan opruimen, koken, wassen, schoonmaken, opruimen. Oh die laatste had ik al genoemd.. Nou ja, dat doe ik ook eigenlijk wel twee keer zoveel dan de rest. Het blijft een strijd die ik hopelijk eens een keer ga winnen.

Maar tussen deze dingen door zit ik op de bank. Daar lees ik veel, ik kreeg zelfs een presentje van de bibliotheek dit jaar, omdat ik bij de top 100 van meest lenende lezers hoorde, haha.. Het was een koffiekopje, waar als je eruit drinkt, voor de anderen in de kamer "sssttt... ik lees!" te lezen staat.

En ik heb het kleuren ontdekt. Met de kerst kreeg ik een prachtige doos vol potloden. Niet de minste, zo bleek achteraf. Jan was wat laat met het kopen van het cadeau, dus Fleur ging er voor hem op uit. Zij belde vanuit de boekhandel toch haar vader nog maar even vertelde ze achteraf, of hij wel wist wat de prijs was van deze dingen. Jan had haar al gewaarschuwd dat het wel "ietsje duurder" was. Maar ik ben er dan ook heel erg blij mee! Ik kocht zelfs een kleurkalender voor het volgend jaar, heerlijk relaxed vind ik m'n nieuwe hobby!

En 's nachts, 's nachts kon ik de bank ook niet verlaten. Het was de enige plek waar ik goed kon slapen.

Gelukkig is dat nu verleden tijd. De pijn nam af, de pijnstillers werden afgebouwd en met een fikse waarschuwing van de fysiotherapeut dat ik de eerste drie maanden nog heeeel erg uit moet kijken, ging ik blij richting huis.

Ik heb tijdens de feestdagen nog even uitgetest, maar inderdaad, rustig aan doen is toch handig. De pijn kwam lichtjes terug, dus vanaf toen was Jan weer de pineut. Vanavond heeft ie de stofzuiger nog even bediend...

Dat deed hij voor dat hij richting schoonzus ging. Voor het carbid schieten. Vanochtend kregen we daar een uitnodiging voor. Nee, ik ben niet mee. Ben al niet zo van dat schieten, en ook de drukte erom heen is niet zowat voor mij. En daarbij komt dat Tukker voor het eerst bang is voor het vuurwerk. Hij ziet erg slecht, staar aan beide ogen en we denken dat dat maakt dat hij bang is. Maar ik blijf met liefde bij hem hoor!

Junior is ook thuis. Hij wenst al zijn gamevrienden over de hele wereld om de hele avond gelukkig nieuwjaar. Dat deden wij net naar Mirte toe ook, zij is momenteel al drie kwartier in 2016... gek idee toch! Mirte is in Vietnam momenteel, en om zes uur was het daar al zover.

Mirte geniet van haar reis. De ene na de andere mooie foto komt langs,met als een van de toppers deze:

Gemaakt op een wensbalonnen festival in Thailand. Mirte zie je in het zwart.

Fleur is nu in Rotterdam. Daar viert ze oud en nieuw, met als hoogtepunt het grote vuurwerk. Lekker genieten allemaal, top toch?

Rest mij alleen nu nog jullie een heel fijn uiteinde en een super 2016 te wensen. Ik heb eigenlijk maar 1 voornemen voor volgend jaar: meer schrijven. En jullie zullen getuige zijn van mijn doorzettingsvermogen :o

Hoe het gaat?

Ik las nog eventjes de reacties na die ik naar aanleiding van het vorige blogje kreeg. Daar stond ook een vraag van Franca in: En hoe gaat het nu?

Nou Franca, wonder boven wonder beter! Ik ben de pijnstillers aan het afbouwen en dat lijkt toch ook goed te gaan. Vanwege die tabletten mag ik niet achter het stuur, en alleen dat is voor mij al een reden om er snel af te zijn.

Eerst slikte ik zes tramadol per dag. Drie keer twee. En daarbij nog een amytriptiline. En ook nog acht paracetamol. Poeh, ik moet telkens aan mijn vader denken als ik met het tafeldekken mijn bord alvast versier met het "kippenvoer". Zo noemt mijn vader al die tabletjes die hij dagelijks slikt. Nu is mijn vader wel bijna tachtig en hij is nog volop middenin het leven, maar als ik het enigszins kan voorkomen ook zo'n verzameling rommel per dag te moeten slikken, dan doe ik dat ook.

Plaatje van www.

Zo slik ik homeopathische tabletten tegen te hoge cholesterol.  En daar doe ik het goed op. Zo goed dat de waardes mooi gezakt zijn en ik nu in het vervolg een keertje per jaar bloed moet laten prikken en alleen als het niet goed is moet terugkomen in de praktijk van onze huisarts.

Ahum ik dwaal weer eens af. Okee, ik heb dus verteld hoe ik over tabletten slikken denk. Tsja, dit was nu eenmaal nodig even, maar ik heb maar eens geprobeerd om in plaats van twee een tramadol per keer te slikken. En dat ging goed, ik merkte geen verschil.

Dus dacht ik gisteren, kom, ik sla de lading van tussen de middag eens over. Geen probleem, ik heb niet meer pijn dan met twee. Dus vandaag nog maar een keertje.

Oei, ik voel nu wel iets meer pijn. Vanochtend aardappeltjes geschild, pulled pork klaargemaakt in een loeizware gietijzeren pan, en ik heb nog maar eens een paar appels in de moes geslagen ;) Is ook wel een beetje veel bij elkaar, maar ach.. even rustig aan doen vanmiddag en dan gaat het vast weer goed.

Al met al ben ik er flink op vooruit gegaan. Ik heb steeds vaker het "Hee, ik voel geen pijn!" moment. Nu is het de kunst om niet te hard van stapel te lopen. Er ligt veel blad in de tuin, de hond laat spontaan zijn zomervacht los en ik wil eigenlijk wel weer in mijn groene autootje naar de winkel. Ik blijf het lastig vinden dat ik Jan hiermee op moet zadelen. Hij werkt al veertig uur in de week.

Maar mijn fysio therapeut is heel stellig."Als jij nu te hard van stapel loopt, dan is de winst binnen de kortste keren weer weg. Nou, daar wil ik graag naar luisteren. Ook vertelde hij dat dit herstel zo'n drie tot zes maanden gaat duren. Fijn...

So... dit was dus hoe het gaat. Ik pas me aan en doe klusjes die ik wel kan. Zoals Mirte's dozen en tassen met allemaal spullen uit haar kamer (Daar woont drie maanden een ander meisje) uitzoeken. Zodat het voor Mirte wat overzichtelijker is als alles weer in die zeven vierkante meter moet passen.

Ach, daar heb ik nog tot en met acht februari de tijd voor. Dus stukje bij stukje ga ik dat realiseren. En precies op deze manier pak ik ook de dingen in huis aan. Stukje bij stukje, het hoeft ook niet allemaal in een dag, toch?

P.s. Met Mirte gaat het goed in Azië. We hebben vorige week een skype ontmoeting gehad, leuk hoor. Het blijft toch een gek idee dat je met elkaar praat alsof ze aan de andere kant van de tafel zit. Ook appen we en Mirte heeft ons al echt mee laten genieten met leuke foto's. Maar daarover een ander keertje meer. Stukje bij stukje ;))

Mirte naar het einde van de wereld.

En dan is het zomaar weer november. Donderdag 12 november, om precies te zijn. En 't was niet saai intussen.

Mirte is inmiddels vertrokken. Eerst hielden we nog een high tea, als afscheid. Oma's en opa werden ook uitgenodigd en ik sloofde me een beetje uit. Met dit resultaat:

Het was echt gezellig. Dit was vorige week zaterdag, en op maandag gingen Jan en ik met Pino richting Schiphol. Waar we Mirte aantroffen samen met haar vriendinnen. Na haar gedag gezegd te hebben moesten we nog even in Utrecht aan. Haar kamer is voor drie maanden verhuurd, en dus moesten de persoonlijke spullen mee naar huis. De bus zat goed vol, en op het fietsenrek ging haar fiets nog.

Inmiddels staat de slaapkamer van Mirte vol met dozen. En Mirte is, na 2 dagen Istanbul, inmiddels in Bangkok beland. Daar heeft ze even gerust in het hostel, en nu is ze weer klaar voor het grote avontuur... Ik vind het allemaal nogal wat... Stoer...

Hier werd de bult appels aangepakt. Appelmoes maakte ik, en appel compote. En vanochtend maakte ik uit het kookboek dat ik van Astrid kreeg, met als extra speculaaskruiden door het deeg, een onvervalste appeltaart. Mmmm het huis ruikt heerlijk op het moment. Nogmaals dankjewel Astrid, 't is een leuk en leerzaam boek!

Helaas is mijn nek en arm nog steeds niet wat het wezen moet. Ik kan dan ook niet anders dan rustig aan doen, ik merk 't gelijk als ik teveel heb gedaan. Lastig hoor! Is het eind volgende week nog niet beter, dan moet ik naar de neuroloog. Ik hoop maar op het beste...

Overvloed.

Zoals de lezers van het eerste uur wel weten, wij hebben een appelboom in de tuin. Een oud ras, Bram's Seedley heet het. Dat zijn appels die vergelijkbaar zijn met de Goudrenet. Een echte keukenappel dus.

Appeltaart, appel crumble, appelmoes en appelcake, van alles is er al van gemaakt. Ook dit jaar weer. We hebben ze onder het afdak staan.

Een kruiwagen vol. Jan plukte ze zondag. Dat moest ook wel, want ze vielen anders spontaan naar beneden. En da's zonde, want met die plekken houd je ze niet lang goed.

Eerst stonden er ook nog 2 kratjes bij, maar die zijn inmiddels al verdeelt. Aan mensen die er ook weer appelmoes en appeltaart van maakten. Leuk! Zelfs op Jan's werk worden ze uitgedeeld. Een collega van Jan bood aan een appeltaart voor daar bij de koffie te maken. Leuk toch?

En dan heb ik het nog maar niet gehad over de draadmand die in het tuinhuis staat. Daar zitten de val appels in. Dus als ik dan weer eens wat appels wil verwerken, ga ik ze daar eerst pakken.

Overvloed dus. Fijn hoor, daar niet van, maar wat moet je er toch allemaal mee? Jan gaf nog aan dat het misschien een idee zou zijn de potjes appelmoes voor een eurootje te verkopen. Maar weet je wel hoeveel werk je hebt met zo'n potje te vullen? Nee, dat zie ik niet zo zitten. Ik heb nog genoeg andere dingen waar ik mijn energie in kwijt kan.

Misschien zet ik ze wel "te geef" aan de weg. Heb ik vaker gedaan. Maar ik geniet er nu zelf ook echt van. De aanblik van het overvloedige en de geur van de appels... heerlijk! Het brengt mij onmiddellijk weer terug in de bongerd van mijn oom en tante. Daar plukten wij met de hele familie de appels eens per jaar. Om een zaterdag erop te gaan sorteren. Ik was nog te klein voor het plukken, dus mocht ik de val appels rapen. En natuurlijk aan het eind van de dag bij mijn grote neef op de tractor, alle kisten vol heerlijkheid verzamelen.

Maar nu... nu heb ik nu nog een vraagje aan jullie... Ik vraag me af hoe ik de appels zou kunnen gebruiken bij de warme maaltijd. In een ovenschotel of stoofpot misschien? Heb je recepten voor mij? En zou je die willen delen??

En dan nog een vraag, het ligt natuurlijk voor de hand.... Woon je in de buurt van Zutphen en wil je wat mee van mijn appels? Schrijf een mailtje. En als je me al persoonlijk kent (er lezen ook de nodige bekenden mee) kom langs! Dan zijn er twee mensen blij. Ik omdat de appels niet verpieteren en jij omdat het gewoon hele lekkere appels zijn! Alvast eet smakelijk!!

Nog eventjes over de zomervakantie...

Ik schreef al eerder dat we samen met onze busvrienden naar Engeland waren geweest. Maar wat ik nog niet had laten zien waren de foto's van onze vakantie in de twee weken die vooraf gingen aan het busfest.

Wij vertrokken dus al een paar weekjes eerder. Als we dan toch die overtocht zouden maken, dan maar meteen voor vakantie ook.

Op een zaterdag, 's morgens redelijk vroeg, vertrokken we. Richting Duinkerken, en daar overnachtten we op een camping. Er was die avond zelfs tijd voor een strandwandeling, zie hier het bewijs:

De volgende dag vertrokken we naar de boot. Dat was toen nog maar zo'n twintig minuutjes rijden. De boot op, de bus op slot en op naar het dek. Bij het vertrek was het weer nog goed, maar helaas... toen we aankwamen in Engeland regende het.

Eerst gingen we van Dover naar Canterbury. We kozen daar een camping uit, maar toen we aankwamen, was er niemand om ons te verwelkomen. Na eerst een poosje gewacht te hebben kwam er een andere campinggast op ons af. Die vertelde ons dat we gewoon mochten staan waar we wilden, morgenochtend komt de boer langs het geld innen, zo vertelde hij ons.

En ja hoor, de volgende dag kwam er een boer op leeftijd met een heuptasje om ons geld halen. Hoe gemoedelijk! Die dag reden we weer verder. Na nog een paar overnachtingen op campings kwamen we aan bij het zuidelijkste puntje van Engeland, Lizard Point. Kijk, zo mooi was het daar:

Tuk is gek op water, maar ik moet er niet aan denken dat ie hier een duik zou nemen...

Daarna reden we door naar Lands End. Ook mooi, maar wel veel commerciëler...

Wat een prachtige panorama's allemaal! De reis verder, richting het noorden, alvast op de route naar 't busfest, was ook prachtig. Je kwam ogen tekort gewoon!

Hier stond Pino... en dit:

Was het uitzicht!

Echt de moeite waard hoor, Cornwall. We overnachtten nog eens een paar keertjes op wat eenvoudige campings onderweg, en op het laatst gingen we door naar de Cotswolds. Daar hadden we drie dagen dezelfde plek op de camping.Dus vanuit daar konden we leuk uitstapjes maken. Het weer was inmiddels ook wat stabieler, wel fijn hoor!

We bekeken leuke plaatsjes met charity shops,  echt aan ons besteed. Jan haalde er een busje weg en wat boeken over... ja, Volkswagens! En ik ging voor een bakboekje, en wat mooie schalen en schoteltjes in bloemvorm.

Ook wandelden we er met Tukker, en we verkenden er de omgeving. Een sprookje hoor, zoals hier, in Broadway (ja, echt!)

Ik ben verkocht. Engeland is echt mijn land, als het om vakantie gaat. De mensen zijn er heel aardig, beleefd en behulpzaam, en het landschap is fantastisch!

En toen... toen was het donderdag. De dag waarop we onze busvrienden zouden ontmoeten in Engeland, om samen naar het weekend busfest te gaan. Ook daar hadden we nog een paar mooie dagen, en helemaal voldaan reden we zondag weer richting ferry. Om de nacht nog een keertje in Duinkerken te overnachten. Op de maandag was het een kwestie van naar huis rijden. Waar Junior ons met open armen (bij wijze van spreke dan..) ontving. Ook met hem was het prima gegaan!!

Over een jarige echtgenoot en pillen.

Vrijdag 21 oktober alweer. En ik heb iets overgeslagen wat ik vanaf het begin van dit blog nog niet gedaan heb. Jan's verjaardag hier vermelden. Een brief of een felicitatie naar hem sturen.

2 dagen geleden was ie jarig. 52 geworden. En ja hoor, we hebben het wel gevierd. Eerst vorige week zaterdagavond. Heel het gezin was weer compleet en we nodigden nog een aantal familieleden en vrienden uit. 't Was gezellig. Gelukkig werd het niet zo heel erg laat, een uurtje of half 1.

Gelukkig zeg ik, want met mijn nek/schouder is het nog steeds ronduit pet. Ik ben vanochtend maar weer eens naar de huisarts gegaan. Ik las op het grote www (ja, je doet wat als je hoorndol word van de pijnscheuten door je arm) dat er ook medicijnen specifiek voor zenuwpijn bestonden.

Gisteren overlegde ik met de fysiotherapeut, en vandaag ging ik richting huisarts. Daar kwam ik erachter dat mijn fysio al gebeld had. Wat is dat fijn zeg, zo'n meedenkend iemand! Met gewijzigde medicatie toog ik naar huis. Opgelucht. 't zal mij benieuwen.

Er zit wel een nadeeltje aan die pillen. Ik mag zelf niet meer achter het stuur van mijn groene autootje. Dus ik heb Jan benoemd tot chauffeur in de avonduren en ik hoop dat de pijn het toestaat dat ik overdag mijn fiets weer gebruik. Het schijnt mooi weer te worden de komende dagen. Pfff.

Maar goed, ik dwaal weer eens leuk af. Wou het over Jan hebben, maar mijn nek/schouder schreeuwde er weer overheen. Is dus ongeveer wat er hier dagelijks gebeurt. Stttt!

Jan was dus jarig. We hebben maandag een heerlijk dagje S.anadome gehad om dat te vieren. Lekker lui in de bubbelbaden, languit in de stoel met een mooi tijdschrift, lunchen met z'n tweetjes en 's avonds samen met Jan Junior chinees eten. Dat wel gewoon thuis, op de bank is voor mij momenteel het fijnst. Sttt!

Er is dus zomaar weer een jaar voorbij gegaan. Was het vorig jaar nog allemaal onzeker wat het ons zou brengen, nu weten we dat we alweer geluk hadden. Jan kreeg een vast contract bij een leuke werkgever, we hadden een heerlijk bus-seizoen, compleet met vakantie naar Engeland en daar een meeting met zo'n 8000 busjes. Samen met nog 10 andere bussen en hun eigenaren uit Nederland en België.

Foto van het veldje waar we stonden met de busvrienden.

Het busseizoen is nog net niet voorbij. Eind november komen er een aantal bussers nog richting ons dorp voor een koffie-klets. Dan worden de bussen ergens geparkeerd en onder het genot van een kop koffie uitgebreid besproken. Als klap op de vuurpijl gaan de mensen dan nog naar "The Gallery" Een bedrijf in oldtimers in ons dorp. Leuk!

En ook met onze kids gaat alles voorspoedig. Fleur doet momenteel haar master-stage, Mirte gaat binnenkort haar droomreis maken en Junior is aan het stagelopen bij Best4you, een bedrijf die websites maakt. Wat willen we nog meer wensen, toch?

Toch wel handig om je te focussen op de mooie dingen in je leven. En het te delen met jullie, de mensen die zo blij reageerden dat ik er weer was. Dankjewel hoor!!

Mag ik me eventjes voorstellen?

Mag ik me eventjes voorstellen? Trudy heet ik, en ik ben inmiddels 51 jaar en een paar maanden. En in die laatste paar maanden heb ik nauwelijks meer hier geschreven. 1 schrijfsel, welgeteld. Niet dat ik niet wat te vertellen had hoor, maar 't kwam er even niet van. Mijn energie was even ergens anders voor nodig.

We gingen eind augustus op vakantie en daarna gebeurde het. Ik kreeg een nek-hernia. Bah, wat een pijnlijk gebeuren is dat zeg. Ook al slikte ik 3 pijnstillers door elkaar, wel op doktersrecept hoor, het hielp voor geen meter.

Ik ging naar de manueel therapeut, en die kon ook niet zoveel doen, zei ie. Hij masseerde heel voorzichtig wat pijnlijke spieren los in mijn schouder, compleet verkrampt door de verkeerde houding die ik al in een week aangenomen had, en hij gaf de tip dat ik m'n kin iets ingetrokken moest houden. Errug charmant bij mij, ik heb al niet zo'n scherpe kaaklijn :o

Maar dat maakt eigenlijk geen b.. uit momenteel, want dat helpt. Toch! Er zijn in ieder geval wat dagen dat de pilletjes helpen, en oh wat is dat fijn. Ik krijg zomaar weer zin om een stukje te rammelen op mijn laptop! Dus eindelijk, hier ben ik weer. Hopende erop dat de zin in schrijven nu echt eens terug is gekomen.

Wat ik nu alvast ook even vertellen wil, Mirte haalde haar diploma. Ze mag zich nu officieel Bachelor of Science  noemen, Ze studeerde Biomedische wetenschappen op de universiteit in Utrecht.

Een stralende dochter, en terecht. Wat zijn we trots!

Ja, je leest het goed, studeerde, want ze is er eventjes een jaartje mee gestopt. Ze is momenteel student-assistent bij de universiteit en ze werkt bij de La Plac.e op Hoogcatharijne. Dat allemaal om voldoende centen te verdienen om te gaan reizen in november a.s. Naar Azië. Voor 3 maanden. Wat een avontuur. Maar hierover komt straks vast nog meer hier te lezen!

Werk uitstellen, nog eventjes achter de laptop...

Ik zit hier achter de laptop en dat was eigenlijk niet mijn bedoeling vanochtend. Zelfs het konijntje heeft nog geen eten gehad, en da's wel een van de eerste dingen die ik normaal doe zo 's ochtends.

't Is gewoon heerlijk dat ik weer eens een ochtendje thuis ben. En daar geniet ik stiekem dan maar van. Eerst samen met Jan ontbeten, om een uurtje of half zeven. Probeer ik elke ochtend te doen. Is best vroeg, dat wel, maar de rest van de dag is hij op z'n werk. Van half acht tot vier werkt ie vandaag, 't is vrijdag. De andere dagen tot half vijf, maar zijn nieuwe baas heeft het zo geregeld dat de werknemers een kwartiertje pauze inleveren en hij doet er dan ook nog een kwartiertje bij, fijn toch?

Daarna ben ik Tukker uit gaan laten. Poeh zeg, daar doe je tegenwoordig zo een kwartier langer over. Hij wordt oud, bijna elf. En dan sukkelt ie wat meer, gaat aan de riem compleet zijn eigen gang, en snuffelt zich een breuk. Ach ja, ik gun het hem maar op z'n oude dag.

Toen was de krant aan de beurt en daarna had ik maar zo weer wat nieuwe woorden op Wordfeud. Ik was weer aan zet. En oh ja, even de bankzaken regelen, kan ook handig zijn. Daar had ik dan weer de laptop bij nodig en zo kwam het dat ik ook maar eventjes in blogland ging kijken.

Negen uur inmiddels. Jaaaha, ik ga zo echt aan de slag. Konijn moet eten, was moet opgehangen en ik ga vandaag courgette-preisoep maken. Met lekker versgebakken brood erbij. Italiaans, en ik denk dat ik daar nog even een tapenade bij maak. Vanavond weinig tijd voor koken, dus doe ik dat van tevoren.

Plaatje van www.

Als Jan straks thuis komt moeten we eerst even mijn groene autootje ophalen. Ik was twee augustus jarig en toen Jan vroeg wat ik wilde hebben, heb ik een poetsbeurt voor m'n trouwe karretje gevraagd. Het ding zag zo dof, dat kon echt niet meer. Ik wilde hem met liefde zelf poetsen, maar dat was geen vrouwenwerk, meende Jan. Zelf deed ie het ook niet. Geen beginnen meer aan volgens hem... Om dat te bewijzen poetste hij een klein rondje op de motorkap Daar heb ik maanden mee rond gereden, alsof ik daar zo blij mee was... Grmbl...

Vandaag is ook het huis weer aan een poetsbeurt toe. Dat is wel vrouwenwerk ;) dus dat doe ik wel zelf. Enneh oh ja, het gras kan ook wel een snoeibeurtje gebruiken. En ik wil nog naar de bieb en... Ik ga maar eens aan de slag! Jullie ook? Ja? Fijne dag dan verder!!

Hee Junior,

Ik weet dat je op mijn blog mee leest, groot gelijk! Je weet maar nooit wat je moeder nu weer over jou het grote net op gooit, nietwaar?

Maar meestal valt dat toch dacht ik wel mee. De dingen die ik over je schrijf zijn over het algemeen positief, daar geef je ook alle reden toe. Ja, natuurlijk maak jij ook je fouten, da's waar, maar dat vind ik persoonlijk nou geen dingen om hier te delen. Daar komen we meestal prima zelf uit.

Je bent een schat. Met je 19 jaar, want dat is de leeftijd die je vandaag bereikt hebt, vind ik je heel volwassen. Nee, je bent geen jongen die het leuk vindt uit te gaan. Die hordes mensen, da's niets voor jou. En de drank die daarbij vaak vloeit ook niet. Als jij al eens een pilsje drinkt, dan is dat omdat je er op dat moment trek in hebt, en niet om te laten zien hoe stoer je wel niet bent. Top!

Jij bent iemand van:"Laat mij maar, ik red me wel." En je verdwijnt vaak op je kamer achter je schermen. Daar heb je hordes vrienden, echte, die je persoonlijk kent, maar ook in de virtuele wereld. Die wonen verdeelt over de hele wereld. Mooi! Toen het oud en nieuw was, heb jij heel wat nieuwjaarswensen voorbij zien komen. En je vertelt regelmatig ook leuke dingen over al die mensen ver weg. Als ik soms onderaan de trap sta als ik je roepen wil voor het eten, luister ik nog wel eens stiekem mee, en dan ontdek ik dat mijn jongste zich ook al prima redt in het Engels. Sterker nog, soms kan je niet op het Nederlandse woord komen :o

Als je vrij bent, dan ga je op donderdag mee boodschappen doen. Dat is een regel die we ingesteld hebben. En ik vind boodschappen doen dan ineens wel veel leuker. Jij brengt de lege flessen weg, helpt mee beslissen wat we in ons karretje gooien, pakt de boodschappen op de band en weer in het karretje, in en uit de auto en helpt met uitpakken. Kun je je voorstellen hoe trots ik ben dat ik niet met een verveelde jongen in mijn kielzog loop die alleen maar interesse heeft in z'n telefoon? (Want dat is een beeld dat ik vaker tegenkom...)

Je bent over naar de derde. Volgend jaar begin je met 20 weken stage lopen bij een bedrijf gespecialiseerd in web-sites. Je hebt daar heel veel zin in, nu al. Als oefening ben je in de vakantie een web-site voor buuf Els aan het maken. Zij begint een bedrijfje in honden massage, en ze vertrouwde jou het maken van een web-site, flyers en visitekaartjes toe. Ja, het ziet er allemaal glanzend uit, de toekomst voor jou. Ik heb er alle vertrouwen in!

Junior, van harte met je verjaardag! Ik ga zo snel verder met het maken van een appeltaart, die vanmiddag, voor dat er wat visite komt, pas de oven in gaat. Want jij geeft de voorkeur voor een warme, pas gebakken appeltaart. Nou, die kan je krijgen!

Een maand later... leuk toeval!

Gatver zeg, ik maak er ook echt een potje van tegenwoordig. Schrijf als ik echt vind dat ik er niet onderuit kan, zoals op Fleur's verjaardag, en verder verwaarloos ik de boel ernstig. Nee, ik ga hier niet nog een keer mijn excuses maken, ik blijf aan de gang...

Maar soms gebeuren er van die dingen, dan zeg ik achteraf: "Da's nu echt een blogje waard." En dat maakte dat vanochtend, terwijl ik al achter de laptop zat, na het bekijken van mijn face-book en pinterest-account, ik toch nog maar weer eens een schrijfsel het www ingooi.

Een tijdje geleden begon het verhaal. Ik had de familie van een vroegere schoolvriendin van Mirte geknipt, en zat daar aan een wel verdient  kopje koffie. En toen... toen kwam de -nooit verwachtte- vraag:"Heb jij misschien nog belangstelling voor een bus-tent?"

Een bustent, even voor de duidelijkheid, is een tent die je vast kunt maken aan je busje. Zoiets:

Plaatje ff van www afgehaald.

Jan en ik hadden het al wel eens overwogen om zo'n ding te kopen, maar we vroegen ons af of het iets voor ons zou zijn. Tenslotte is het met zo'n campertje als wij hebben vooral een uitdaging om zo simpel mogelijk op vakantie te gaan. Naar een plekje toe rijden, luifeltje uitklappen, stoeltjes en tafeltje eronder zetten en koffie inschenken. Ja, juist, die dus. En niet, zoals we vroeger altijd moesten, toen we nog met de sleurhut op vakantie gingen, eerst een aantal uurtjes met een voortent bezig zijn :o

Maar goed, het kan natuurlijk altijd een paar daagjes regenen op de plek van de bestemming, en het is eigenlijk ook wel handig als je je spullen niet allemaal in moet pakken als je een boodschap gaat doen, wat is dan nog simpel...

Ik vroeg Jan dus laatst wat zo'n tent moest kosten, en daar zei hij op dat ie dacht zo'n euro of 200. Alleen maar om dus eerst uit te proberen... weet je wat? Laat ook maar...

Maar toen werd me zomaar zo'n ding aangeboden! Voor noppes! Mevrouw was blij met weer wat extra ruimte in hun schuur, zij gebruikten 'm toch niet meer. Na wat gezoek in de schuur naar de juiste stokken erbij reed ik opgetogen in mijn groene autootje richting huis.

Jan was gelukkig ook enthousiast. En zo gebeurde het dat hij afgelopen zondag eens een poging deed om het ding op te zetten in de tuin. Ja, een poging helaas, er klopte niets van de stokken. Maar goed, ik moest gisteren weer naar hetzelfde adres toe, en dus stuurde ik even een apje die kant op. "Hoi Carla, mag Jan vanavond even meekomen, want het klopt toch niet welke stokken bij de tent zitten. Kan ie ff zelf kijken, lijkt me handiger."

En toen... toen realiseerde ik me dat de mevrouw geen Carla heet, maar Erna. Ik ben ook zo'n kneus als het om namen gaat... Dus stuurde ik er een berichtje achteraan. "Sorry, verkeerde naam." Met nog een smiley erachter met van die grote ogen, om duidelijk te maken dat ik het zelf ook wel erg vond, deze vergissing...

Maar nu komt het leuke toeval in dit alles. Die Carla, aan wie ik het verkeerde berichtje stuurde, handelt in caravans. En daar zitten wel eens voortenten bij. Al dan niet met goede of verkeerde stokken. Dus kreeg ik een berichtje terug:

"Berichtje niet voor mij bedoelt? We hebben nog stokken genoeg hoor. Aluminium en staal en verschillende diameters."

Haha, hoe krijg ik het toch weer voor elkaar... ineens had ik een back-up voor als de ruil bij de eerste mevrouw niet lukte...

Maar die lukte gelukkig wel hoor. Jan is met zoonlief de schuur in gedoken en na wat gezoek gingen we blij naar huis met de goede stokken. Eind goed, al goed!!

Oh sorry Fleur!

Oh sorry hoor Fleur, dat ik nog steeds niets geschreven had vandaag. Ik kan, zoals ik je vanochtend vertelde toen je nog thuis was, een beetje moeilijk op gang komen.

Drukke week gehad vorige week. Echt een beetje hectisch, en da's, zoals jij weet, helemaal niets voor mij. Ik doe het het beste bij structuur en regelmaat. Niet bij elke dag van allerlei andere verplichtingen te hebben en dan tussendoor nog even een etentje in elkaar flansen voor gisteren. Toen kwamen de oma's en opa gezellig met ons eten.

Maar goed, genoeg uitgelegd. Jij bent jarig vandaag. 23 jaar jong ben je geworden. Pfff waar blijft de tijd toch in vredesnaam?? (vroeg ik me vanochtend op fb ook al af ;))

Die tijd, die gaat pas echt snel als je kinderen hebt. Die kinderen groeien supersnel. Zo zijn ze klein en heel teer, zoals jij met je geboorte, zo groeien ze op tot heel gezellig kletsende peuters (tja, ik kan het niet laten vandaag maar even van jou uit te gaan), dan komt de schoolperiode eraan. Eerst nog in ons dorp, en dan naar de "stad". Om vervolgens die stad in te ruilen voor een nog veel grotere stad. Waar jij  inmiddels alweer heel wat jaartjes met veel plezier studeert en woont.

Dat wonen, dat doe je met 10 personen in een groot studentenhuis. Wat een gezellige boel daar! Een woonkamer waar regelmatig met z'n allen wordt gegeten, maar ook kijken jullie er t.v. en worden er themafeesten georganiseerd.

't Is een typisch studentenhuis. Compleet met rommel en soms wat achterstallig schoonmaakwerk. Bij het koken moet er nog wel eens eerst een pan worden afgewassen, die vaat is sowieso niet het belangrijkst in jullie leven. Dat maakt de spreuk (ik dacht op het toilet):"Een opgeruimd huis is een verspild leven" wel duidelijk. Jullie hebben groot gelijk! Geniet maar fijn!!

Met je studie loopt het goed. Je zit nu in je master-jaar en da's heel erg druk. Maar je slaat je er goed doorheen, ik ben supertrots op jou!

De stage doe je met kinderen met ernstige beperkingen. Dat is echt jouw ding. Zo, dat je ook je vakantie aan deze kinderen (met hun familie's) besteed. Bij deze organisatie. "Zo leuk!" roep je regelmatig, en aan je stralende blik op zo'n moment zie ik dat je dat uit de grond van je hart meent.

Mooi ben jij. Zowel van de buitenkant (ja, ik weet 't, ik ben bevoorrecht...) als van binnen.

Fleur, nogmaals van harte, en ik hoop dat we nog heel veel jaren zo van je mogen genieten!

Achterom en vooruit kijken.

Maandagochtend tien voor negen. Jan is om kwart voor zeven naar zijn werk gegaan, Junior ging om acht uur de deur uit. Nou ja, ietsje later dan. De trein gaat om twaalf over, en het is zo'n 5 minuutjes fietsen naar het station. En als je dan zorgt dat je ongeveer om vijf over weg gaat, dat heb je grote kans om de trein te halen. Gaat ook meestal goed, moet ik eerlijk zeggen ;)

De week ligt voor me. Maar voor die week begint vond ik toch echt dat ik eerst de toetsen van mijn laptop hun werk maar eens even moest laten doen.

We hadden het goed, de laatste tijd. Natuurlijk eerst het feest voor ons vijfentwintig jarig huwelijk. Dat was heel geslaagd. Bijna iedereen die we uitgenodigd hadden was er, het weer was goed en het eten en drinken ook.

Het feest begon om zes uur 's middags en om half drie 's nachts rolden Jan en ik tevreden ons bed in. Om de volgende ochtend nog gezellig te ontbijten en na te praten met onze kinderen en onze bus-gasten. Die gasten hadden overnacht op het veldje achter onze tuin:

Jan heeft, zoals jullie al weten, een vaste aanstelling, Fleur slaagde voor haar tentamen vorige week, en Junior kreeg een fel begeerde stageplaats voor begin volgend jaar. Hij gaat stage lopen bij een bedrijf dat web-site's maakt. Jan komt op de afdeling waar ze deze web-site's klantvriendelijk maken en goed vindbaar op het grote www. Helemaal zijn plek! Morgenochtend fietsen we samen even naar Zutphen. Daar moet Jan zijn contract tekenen en al fietsend bepalen we dan ook de route voor de dagen dat ie volgend schooljaar zo sportief is.

En Mirte? Die heeft haar eindscriptie voor haar Bachelor klaar. Volgend studie jaar gaat ze eerst werken en dan reizen. Om daarna er weer fris tegenaan te kunnen voor haar Master!

Geeft rust, dit alles. En nu ik nog. Ik heb zo mijn plannen. Dat kastje per dag hè, waar ik hier mee begon en ook afrondde, dat heeft een tweede ronde nodig. En aangezien we over een maandje of 2 met vakantie gaan, vond ik het een goed moment om daar maar weer eens aan te beginnen.

Alleen... er is iets lastigs aan. De meisjes wonen niet meer thuis en dus kan ik hen er nu wat moeilijker bij betrekken. Ook Jan en Jan zijn niet super-gemotiveerd. Het is echt mijn ding, vooral ik heb last van de overbodige spullen hier in huis. Maar daar heb ik iets op gevonden!

Ik ruim op. Het hele huis krijgt een flinke uitmest-beurt. En ik regel vier dozen. Voor Jan, voor Fleur, voor Mirte en voor Junior. In die dozen gaan de spullen waar ik niet van weet wat ermee moet. Weg of houden? De dozen komen op de slaapkamers te staan. Nu hoop ik dat iedereen even regelmatig in de dozen kijkt en dan de nutteloze spullen weggooit. Ik denk niet dat het nodig is om een limiet te stellen, maar ik ben daar niet te beroerd voor ;)

Nou, ik geloof dat ik dan zo maar eens aan de slag ga. Eerst maar eens in de keuken, heb ik me bedacht. Een kastje per dag om de dag mee te beginnen en dan aan de slag in het huishouden. Want dat stopt natuurlijk niet bij zulke plannen, zou best handig zijn overigens...

25 jaar geleden.

25 jaar geleden was het onze huwelijksdag. Na 9 jaar verkering besloten we dat het tijd was voor een officiële verbintenis. En daar heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad!

25 jaar geleden was het weer een stuk minder dan vandaag. Tsja, je kunt van alles regelen voor zo'n grote dag, maar dat niet. Gelukkig was het net een poosje droog toen we in een prachtige zwarte kever cabriolet naar het gemeentehuis reden.

25 jaar geleden waren al onze vrienden en familie present in het gemeentehuis. Zij zagen hoe wij aan elkaar het ja-woord gaven. Mijn beste vriendin en mijn moeder getuigden voor mij. Voor Jan waren dat zijn oom Piet en zijn opa, die ook Jan heette.

Ja, heette, helaas is opa niet meer. En oom Piet ook niet. En zo nog meer mensen die op de foto's in ons album staan. Zo is het nu eenmaal in het leven. Maar er kwamen ook mensen bij. Zo ook onze 3 prachtige kinderen.

Na 2 jaar was daar Fleur, en 20 maanden later kwam haar zusje Mirte. Zo'n 2 en een half jaar later werd ons gezin compleet met broertje Jan Junior. Wat een geluk!

Natuurlijk had ons huwelijk wel eens een dipje. Maar gelukkig waren er meer pieken dan dalen. Wederzijds respect en begrip, en niet te vergeten een flinke dosis humor hield ons huwelijk staande. Als een rots, zo kan ik je gelukkig vertellen.

De rest van de feestgangers (we vierden gisteren al een feestje) ligt nog op 1 oor. De kids en Jan boven, en achterin de tuin staan nog 2 bussen geparkeerd. Met mensen die speciaal voor ons helemaal uit Zeeland en Noord-Holland kwamen.

Straks, om een uur of 10, dan ontbijten we gezellig met z'n allen. En kletsen we nog even na. Best lekker, zo nog een dagje weekend erachteraan.

Ik denk niet dat we er vandaag nog een groot feest achteraan bouwen. Dat is gisteren al heel goed gelukt! Maar het is wel een feest! Want om 25 jaar getrouwd te zijn met de juiste man, da's toch een unicum.

Jan, als je dit per ongeluk ook leest vandaag... ik hou van je. En ik hoop dat er minstens nog 25 van zulke jaren bij komen. Daar teken ik graag voor!!

21 graden.

21 graden. Dat zie ik staan als ik op het schermpje van onze thermostaat kijk. Niets mis mee.

Vanochtend vroeg, zo tegen zessen (da's de tijd dat ik elke dag opsta) heb ik de deuren en de ramen van ons huis wagenwijd open gegooid. Lekker frisse lucht erin, 't was gewoon een beetje koud. En zo tegen een uurtje of 9 deed ik ze dicht. Rolgordijnen naar beneden en zo houd je het in dit huis lekker koel. Het werkt zeker ook mee dat de plafonds hier hoog zijn...

Eigenlijk heb ik vandaag heel veel te doen. Want aankomen weekend vieren wij het heugelijke feit dat we 25 jaar getrouwd zijn. Zondag is de dag, zaterdag gaan we dat vieren.

Met een barbecue in eigen tuin. Het tuinhuis leent zich prima voor zo'n feestje. Ja, feestje, we hebben niet zo heel erg veel mensen uitgenodigd. Ik hou meer van een wat intiemer feestje. Je spreekt iedereen wat sneller en het blijft allemaal wat overzichtelijker.

Vorige week pakten we de tuin al aan. Buxus knippen, onkruid weg en ook de beukenhaag kreeg weer eens een snoeibeurt. Gisterenavond maaide ik het gras nog een keertje.

Gisteren reed ik een paar keer af en aan met mijn groene autootje voor de boodschappen. So... die zijn dus ook binnen. Alleen het bier moet vanavond nog even. Maar dat doet Jan met Pino samen. Best makkelijk soms, zo'n bus. Morgen halen we de schalen met vlees op. Zo tegen vijven, om zes uur begint het feestje. Maar zo kan het allemaal zo lang mogelijk bij de slager in de koeling staan.

Morgen ga ik de salades maken. De recepten zijn al uitgeschreven, maar zoiets moet nu eenmaal op het laatste moment. En morgen zetten we de party-tent nog voor het tuinhuis op. Zo creëren we een ruimte van 7 bij 8 meter, plek genoeg voor gezelligheid!

En vandaag? Ach ja, vandaag nog een paar laatste dingetjes regelen. Meer "Wat voor versiering gebruiken we, ligt er nog iets in de kelder daarvoor?" en "Wat trek ik eigenlijk aan?" 'k Heb nog geen idee, daarmee ben ik ook echt een last-minute mens... En natuurlijk nog eventjes de laatste dingetjes in het huishouden. Even nog een keertje de stofzuiger erdoor en een doekje door de toiletten, je kent dat misschien wel.

Voor het feest komen er ook nog 2 stellen van de bus-club. Mensen waar we graag mee om gaan, die we toch wat meer beschouwen als vrienden. En vrienden, die horen er zeker bij!! Een van deze mensen tekende Pino voor ons. Die tekening gebruikten we weer voor ons uitnodigingskaartje, kijk maar:

Goed. weer genoeg gerammeld op de laptop. Ik ga eens eventjes wat doen, niet teveel hoor. Zeker tussendoor ook nog lekker relaxen met een boek erbij, want daar is het echt weer voor vandaag!!

Yes!

Okee, genoeg gemopperd gisteren. Nu weer over tot de mooie dingen in het leven. Want die zijn er in deze periode genoeg.

Wat ik als allereerste met jullie wil delen? Nou, ik wil jullie vertellen dat Jan een vaste aanstelling heeft bij zijn nieuwe werk. Zijn halfjaar-contract liep 14 juni af, en tot onze grote vreugde volgde er geen jaarcontract, maar meteen maar eentje voor onbepaalde tijd!

Wat een opluchting is dat. Vanaf 8 december 2011, toen schreef ik dit berichtje,tot nu toe leefden we in onzekerheid. Ja, er waren zat mensen die mij een hart onder de riem staken door te vertellen dat er nog zat technische mensen gevraagd werden en Jan best wel weer werk zou krijgen want hij was zo handig... Maar Jan was wel al 50 op het moment dat hij zijn baan verloor. En hoe vaak lees je niet dat het toch niet lukt om weer aan een nieuwe baan te komen...

En nu blijkt toch dat het gepieker van mij weer eens voor niets was. Ik schijn er goed in te zijn volgens Jan en de kinderen. Piekeren over dingen waarvan zij het gevoel hebben dat het allemaal wel los zou lopen. Ze hadden weer eens gelijk.

Jan is blij met zijn nieuwe plek. Natuurlijk was het even wennen in het begin. 27 jaar bij dezelfde baas werken en dan zomaar in het diepe worden gegooid, daar moet je op z'n minst een beetje flexibel voor zijn. En dan ook nog eens dagdienst draaien, iets wat ie ook al in geen 25 jaar meer gedaan had.

Maar die dagdienst, die bevalt ons prima. (Ja, ons, ook ik vind het heel fijn).Veel regelmaat, da's het grote voordeel. Zomaar mee kunnen doen met het sociale leven in het weekend en in de avonden, het kwam eigenlijk wel op tijd zo. Als je boven de 50 bent merk je dat die onregelmatige tijden wat lastiger worden.

En verder, op het werk, wordt zo nu en dan zelfs al eens om zijn mening gevraagd. De baas vertelde dat ze wisten wat ze aan Jan hadden, een groot compliment voor Jan..

Rest mij nog een fotootje te laten zien van een belangrijk moment. Om half 12 's nachts geschoten, net voor het naar bed gaan:

Nog snel even het contract tekenen, de volgende ochtend heb ik tijdens mijn wandelingetje met Tukker het document op de bus gedaan :)

Kanniewaarzijn...

Jaaaaa!! Ik heb momenteel weer een laptop op schoot. Dat was de laatste tijd wel anders. Ik moest het hebben van de uurtjes dat Junior niet naar school was, onze eigen laptop was een poos niet in beeld...

We kochten deze laptop bij B.. Ach, je weet wel, die winkel waar men vindt dat ze hele hoge service hebben en lage prijzen. Ja, die. Nou, ik ben er vanochtend voor de allerlaatste keer geweest. En dat heb ik ze ook meteen maar verteld.

We hebben deze laptop een jaartje. Hij beviel prima. Heeft hier ook niet veel te lijden, alleen Jan Senior en ondergetekende gebruiken 'm. Ligt netjes in een kastje als we 'm niet gebruiken en eigenlijk komt ie nooit buiten de deur.

Beviel ja, je leest het goed. Jammer genoeg blijft het linkermuisknopje hangen. En omdat we dachten dat we toch nog garantie hadden, ging Jan er niet zelf mee aan de slag, maar brachten we 'm naar de winkel terug.

Eind maart. Probleem uitgelegd en toen begon het grote wachten. Na een maandje of wat kregen we bericht dat het defect kwam doordat wij er niet voorzichtig mee om waren gegaan. Pardon??

We kregen te horen dat als er een probleem met een produkt is bij de service winkel na een half jaar de bewijslast bij de klant ligt. En hoe kun je nu in vredesnaam bewijzen dat het defect niet door ons kwam??? 108 euro moesten we neertellen als zij het probleem zouden gaan fixen.

Nee... wij zijn niet gek. Natuurlijk gunnen we hen dat niet. Jan bestelt het onderdeeltje wel en dan gaat ie zelf wel aan de knutsel. Ik heb daar alle vertrouwen in, en niet ongegrond ;)

Ja klopt, als je zelf met de laptop gaat klussen, dan vervalt de garantie. Maar wat is die nu nog waard zou je toch denken bij een winkel met zo'n houding.

De weken gleden voorbij. De laptop kwam maar niet retour. Wij zouden bericht krijgen wanneer we hem op konden halen, maar dat bericht kwam maar niet. Na 2 maanden belde Jan maar eens naar het nummer op de brief. Daar kreeg hij een keuze-menu te horen, maar helaas zat daar niet de keuze voor vragen over reparatie tussen. Ontmoedigd reed hij richting Zutphen waar ze hem vertelden dat het nog wel even kon duren. Het reparatiecentrum zit in Didam, vlakbij Jan's werk, maar nee, meneer kon de laptop zelf niet ophalen.

Vandaag was het 10 weken geleden dat we de laptop in handen hadden gegeven van z'n "ontvoerders". Spijt. Ik was er vanochtend helemaal klaar mee en waagde me nog maar eens aan dat keuze-menu. Koos gewoon voor optie 1 en vroeg de meneer aan de telefoon of ik bij hem terecht kon voor z'n vraag. Nee, hij verbond me "even" door. Na 14 minuten kreeg ik van de high-service te horen dat het druk was met bellers en dat ik misschien maar een andere keer terug moest bellen.

Nee, natuurlijk deed ik dat niet. Ik zette de telefoon op de luidspreker en poetste vrolijk door in huis. Nou ja, vrolijk, ik moet eerlijk zeggen dat ik toch wel lichtelijk geïrriteerd was...

Ja! Eindelijk werd ik na 17 minuten ter woord gestaan. Meneer wist mij te vertellen dat de laptop allang weer in de winkel op ons lag te wachten. (Al vanaf 12 mei, zo las ik later op de bon). Maar wij hadden geen mailtje ontvangen... Moest ik maar ff aan het personeel aldaar vragen hoe dat kwam. Lijkt me toch logisch dat men zelf dit soort haperingen oplost en niet de klant?!?

Ik naar Zutphen. 10 voor 10 was ik daar. En de winkel ging om 10 uur open. Ach ja, wat is nu 10 minuten op 10 weken, toch?

Ik heb de laptop zonder al teveel woorden in ontvangst genomen. Wel nog even duidelijk gemaakt dat ik erg blij was voor altijd van ze af te zijn. De meneer achter de kassa keek heel erg bedonderd. Ook nog verteld dat het handig is een mailtje te sturen, zodat de klant weet dat de spulletjes af kunnen worden gehaald.

Grrrmbl... ik moest mijn frustratie toch nog even kwijt, vandaar dit verhaal. En als waarschuwing. Als je reclame ziet van een winkel die een flinke service en een lage prijs belooft... trap er alsjeblieft niet in!!!

Speciale lezeres.

Inmiddels zijn we alweer een weekend weg geweest met de bus. Maar daarover schrijf ik binnenkort nog een berichtje. Eerst wat belangrijkers...

"Trudy, heb je de laatste tijd niet zoveel zin of tijd meer om wat te schrijven?" vroeg mijn moeder laatst toen ik bij hen thuis een kopje koffie kwam drinken. Typisch mijn moeder. Altijd voorzichtig in het formuleren van vragen. Vooral niet dwingend, heel repectvol. Geeft ons kinderen de volle ruimte, maar schroomt er ook niet voor een vraag te stellen.

Ik mag dat wel. Ze had nu ook gelijk. Ik liet de blog een beetje voor wat het was. Geen tijd... geen zin... hoe dan ook, ik liet mijn lezers een beetje in de steek. En zij, mijn moeder dus, is wel één van de trouwste lezers, denk ik zomaar.

Het is vandaag hoog tijd deze trouwe lezeres eens flink in het zonnetje te zetten. Want ze is jarig vandaag. Hoe oud ze is geworden? Ach, eigenlijk hoor je daarover niet te praten bij een dame, maar in dit geval.... 80 jaar!!!

Plaatje van www.

80 jaar... maar daar oogt ze niet naar. En ze gedraagt zich er ook niet naar. Gelukkig hoeft dat ook nog niet.

Ze is fit voor haar leeftijd. Doet het complete huishouden nog zelf en als ze daar 's middags klaar mee is dan loopt ze nog een rondje met de hond, Tessie. Ook fietst ze nog regelmatig een rondje met mijn vader samen. Enneh, oh ja, de tuin... die wordt ook nog compleet verzorgd door hen zelf. En dat ligt er piekfijn bij!

Morgen gaan mijn zus en ik samen met mijn moeder naar paleis het Loo. Daar gaan we de tentoonstelling van Sissi bekijken en we gaan genieten van een high-tea. Met als afsluiting een gezellige maaltijd met de aanhang erbij bij hen thuis. (De chinees kookt ;))

Maar dan zijn we er nog niet. Want natuurlijk wil ze het heugelijke feit dat ze zo'n mooie leeftijd heeft bereikt ook nog vieren met meerdere mensen. Familie, buren en vrienden. En daarvoor gaan we zaterdag naar een gezellige gelegenheid waar men een lekker buffet voor ons allemaal klaar gaat maken.

Feest dus deze week... en dat allemaal voor onze jarige moeder. Mam, van harte gefeliciteerd met je verjaardag en ik hoop dat we je nog jaren in goede gezondheid in ons midden mogen hebben! Kus van Trudy!

Een uitje met Pino...

Het was weer zover. Het busjes-seizoen is begonnen voor ons.

Vorige week vrijdag reden wij (Jan, Tukker, Pino en ondergetekende) naar de Betuwe. Daar ontmoetten we een aantal andere busjes, en natuurijk hun eigenaren. 't Was weer tijd voor de jaarlijkse bloesemtocht!

Die bloesem, die was er niet zo heel erg veel meer. Dat was vorig jaar niet anders, ach... je went eraan. Maar gezellig was het wel!

Duitsers, Belgen, Nederlanders, en zelfs iemand uit Frankrijk was van de partij. Heel internationaal dus. Wat we deden dit weekend?

Nou, relaxen! Ook Tukker deed daar volop aan mee, getuige deze foto met z'n vriend Harrie:

Die honden weten al heel snel bij wie je moet zijn ;)

Verder werd er gezellig een biertje gedronken bij een goed gesprek:

Die rug met die busjes, die is van Jan...

En natuurlijk gingen we ook nog samen de weg op. Je bent bij een "tocht"of je bent het niet... Verzamelen deden we, zoals vaker, bij de Mac. Daar werd deze foto gemaakt:

Wat kan het toch mooi zijn op de weg met al die Volkswagens :))

Hoe het kampement eruit zag? Hier een fotootje daarvan:

Zo ongeveer 25 busjes op 1 veld, met hun eigenaren en honden (Zomaar een stuk of tien loslopende exemplaren.) En dat ging allemaal in vrede... wat wil een mens nu nog meer???

Nou, morgen is er een meeting in Friesland. En daar willen wij toch ook wel heel graag heen. Dus ik ga vandaag boodschappen doen, inpakken, voorbereiden verder en dan morgen...

Wegwezen!!!

Niks.

Ik wist het gewoon eventjes niet meer. Waar moest ik nu over schrijven? Niks?

Met de Pasen gooide ik nog een berichtje op mijn blog. En daarna was ik het wel van plan, maar het kwam er gewoon niet van. En als je dan een paar dagen niet geschreven hebt, of een week, of...

Dan lukt het ineens niet meer :o

Niet dat er niet wat te melden is vanuit hier hoor. Zat. Inmiddels gebeurde er van alles in mijn wereldje. Weet je wat? Ik pak de kalender er eventjes bij, da's handiger, want helemaal precies uit mijn hoofd weet ik het anders ook niet meer...

Met Pasen hadden we een heel gezellig samenzijn. Met buffet:

Een overload aan voedsel, zo beschreef Fleur het op facebook, en ze had ook eigenlijk wel gelijk. Maar als de meisjes thuiskomen en als de twee oma's en opa ook mee komen smikkelen, dan wil je toch niet hebben dat ze elkaar het eten van de borden kijken? Nou dan ;)

Na de Pasen, de zaterdag erna, ging er een vriendin van Fleur trouwen. Het meisje kent ze al vanaf de eerste klas van de middelbare school. En aangezien Fleur zelf nog niet een auto besturen kon, toen, moest ik maar even mee naar de kerk. Maar dat vond ik helemaaaal niet erg hoor...

De situatie is inmiddels weer veranderd. De vriendin is nog steeds gelukkig getrouwd hoor, maar Fleur kan inmiddels zelf naar zulke gelegenheden rijden. Vorige week behaalde zij haar rijbewijs!

En dan vorige week... met mijn zus en mijn nicht gingen we een dagje uit. Op naar Apeldoorn. Nicht was jarig geweest begin april en zij nodigde ons uit voor een uitje met een bezoekje aan het Koffiehuys in Apeldoorn. Echt een aanrader! klik voor meer informatie...

Een high tea hadden we. Lekker dat het was! En heel gezellig. We waren zomaar een paar uurtjes verder eer alles op was... Al kletsend en smullend kwamen we een heel eind...

Bijna geen calorieën ;)

30 April 2015. Jan's moeder was jarig. Zij vierde het die dag niet. Haar huis wordt momenteel gerenoveerd en dan is het niet handig daar, middenin de verbouwing, de mensen te ontvangen. Maar ach, dan hebben we nog wat tegoed :)

En dan deze week. Fleur had samen met haar vrouwelijke huisgenootjes afgesproken richting Zwolle te gaan. Naar 't bevrijdingsfestival. Maar om de treinkosten te besparen kwam ze maandagavond eerst thuis. Op zondagen moet ze voor de trein betalen, en je kunt aar beter halverwege zijn, dat scheelt toch weer.

Dat kwam de huisgenootjes ter ore. De vraag werd toen:"Oh, kunnen wij ook niet overnachten bij je ouders?" Tuurlijk!

Zo kwam het dat hier  5 meiden arriveerden maandagavond. Die gezellig in het tuinhuis rond het kampvuur een paar flesjes wijn soldaat maakten en toen in de voorkamer, op matrassen de nacht doorbrachten.

De volgende ochtend een uitgebreid ontbijt nuttigden en ook nog onze douche gebruikten. Na veel getut en overleg wat men toch aan moest vertrokken ze, met lunchpakketjes voor in de trein, richting Zwolle. Ik heb ze nadien nog niet gesproken, maar het zal wellicht heel gezellig zijn geweest!

Ook Junior vertrok gisteren met de trein naar zijn vriend, die jarig was. Hij bleef daar ook overnachten, dus 't is hier momenteel rustig in huis. Zo rustig, dat ik zomaar tijd had om jullie even bij te praten! Dus bij deze...

Fijne Pasen!

Plaatje van www.

Ik wil jullie allemaal een hele fijne Pasen toewensen!!

Licht op de fiets.

Ik kan het toch niet laten. Als Junior een keertje in het donker op de fiets ergens heen moet, dan herinner ik 'm er graag even aan dat licht aan op de fiets echt moet. Dat je dan zichtbaar bent voor de andere weggebruikers. Dat dat veilig is, en dat ik daar pas echt achter kwam hoe veilig toen ik zelf mijn rijbewijs haalde. Op 22 jarige leeftijd.

Enneh oh ja, als ie dan toch eens vergeten was zo'n lampje aan z'n fiets te hangen, hij de boete die daarop eventueel volgde zelf moet betalen. "Jahaaa" krijg ik dan geërgerd terug.

Plaatje van www.

Voor studenten zijn die lampjes die je aan je fiets bevestigd ook heel normaal. Daar kwam ik achter toen Fleur en Mirte hun vleugels uit gingen slaan in de grote stad. Bij de H.ema kochten ze die dingen, of bij de A.ction of bij... Ach ja, je koopt die dingen schijnbaar nog wel eens. Of je raakt ze kwijt, of ze worden, als je ze aan de fiets laat hangen eraf gejat.

Gisteren brachten we Fleur, nadat ze een nachtje thuis had geslapen i.v.m. een feestje van een vriendin hier in de buurt, weer richting Nijmegen. Met de bus. De Golf is bijna klaar om te rijden, dan krijgt Pino rust. Maar dat terzijde.

Toen we Nijmegen binnen reden over de brug, kwam Fleur ineens tot het besef dat haar fiets nog bij het station stond. Het plensde, zoals jullie vast ook hebben meegekregen, en dus reed Pino even via het station. De goud met groen en paars en... nou ja, de fiets van Fleur werd in de bus gehesen en ik bekeek het ding eens kritisch vanaf de achterbank.

"Zo zeg, daar zitten veel lampjes aan" merkte ik op. Zo'n stuk of 4 lampjes sierden de fiets. "Tsja", zei Fleur, "klopt." "Maar de meeste doen het niet hoor." "Maar ach, ik laat ze er toch maar aan zitten. In de hoop, dat als er eentje gepikt wordt, het een kapotte is!" Haha... studenten logica!

Zo ook laatst bij Mirte. Mirte gaf haar verjaardag, en haar huisgenootje was op zoek naar een fiets. Wij hebben dat ene mannetje, dat in fietsen handelt, achter ons wonen en het verzoek kwam een paar dagen voor het feest of Jan daar voor weinig een fiets kon scoren. Huisgenootje schrok zich helemaal rot als ze hoorde wat "men" tegenwoordig durft te vragen voor een fiets, en Mirte's laatste aankoop bij de buurman was maar 40 euro.

40 euro voor een best redelijke fiets. Beetje lappen, dat kan Jan zelf, en Mirte fietst vrolijk door Utrecht. Gelukkig lukte het deze keer ook. Voor 40 euro had huisgenootje een mooie witte fiets. Met terugtraprem, op verzoek, kan minder aan kapot gaan, en... met een lamp! Die het gewoon doet als je de dynamo op het wiel zet en fietst!

"Oeh, da's pas handig", sprak Mirte. "Hoef je nooit meer lampjes te kopen!" Tsja...

Van dagelijkse dingetjes...

Ik zit hier op de bank even lekker uit te puffen. Maakte net de bovenverdieping schoon, de toiletten, de badkamer en de vloeren. Van de week waren de kamers en de keuken al aan de beurt geweest. En gisteren haalde ik weer een lading boodschappen binnen.

Hihi... nee, viel best mee hoor, dat bedrag. 'k Haal alles bij de L.idl, en dat scheelt toch...

Ik ben zo'n beetje rond dus. Ja, ik zou nog in de tuin bezig kunnen. En ach, er is altijd wel een kast die een opruimbeurt kan gebruiken. Maar ik doe 't niet... Tenminste, niet vandaag...

Zo dadelijk rijdt mijn groene autootje even richting dorpje vlakbij. Daar zit een A.ction, en ik wil graag de kleur-postkaarten die daar te koop zouden zijn in huis halen. En ik ga daar dan meteen even richting bieb.

Best leuk, eens een andere bieb van binnen te zien. En het abonnement dat ik heb laat het toe ook daar te lenen. Weer eens even wat onbekende titels. En ze hebben daar een uitgebreide afdeling voor de tijdschriften. Oeh, heerlijk zo voor het weekend!

Jan werkt over morgen. 't Is druk bij zijn nieuwe werkgever, en aangezien hij heel blij is nieuw werk te hebben en dat ook graag zo wil houden werkt hij ten volste mee als hij een overwerk-verzoekje krijgt.

Op sommige dagen kan je je draai totaal niet vinden, en op sommige loopt alles heerlijk soepel. Vandaag is het laatste van toepassing, dus ik geniet er nog maar even lekker van. Allemaal een fijne dag!!

Mooi weertje!

"Mam, die motregen waar jij het over hebt, daar word je wel zeiknat van." zegt Junior vanochtend aan het ontbijt. En dan heeft ie me al te pakken... een minuutje of wat later rijdt het groene autootje richting station. Jaaa.... ik weet 't ik weet 't, ik heb soms veel te veel compassie met 'm. Maar ja, ik denk dan ook maar zo dat ik het ook niet fijn zou vinden als ik nat de dag zou beginnen. En m'n autootje moet soms ook nog in beweging komen.... en ach, ik heb wel even de tijd, duzzzz....

Als ik in de auto zit bedenk ik me dat Tukker er nog uit moet. Bah... dat wordt parapluwerk. En da's nog niet zo erg, maar wel onhandig als je in dezelfde hand nog een schep vast hebt. Ik wil namelijk niet dat andere mensen last hebben van de uitwerpselen van mijn hond. Dat wordt dus weer stuntelen :(

Maar... ik kan natuurlijk ook even richting bos rijden. Daar hoeft Tukker niet aan de riem en zijn behoefte doet ie netjes in de struiken. Kan ik met plu lekker meegenieten van de wandeling, waarom ook niet??

We komen aan bij het los-loopgebied in het bos en Tuk springt het autootje uit. Er lopen al verschillende mensen met honden en ik besluit tegen de richting in te lopen. Zo komt Tukker zijn soortgenoten tegen, vinden ze vast leuk. En vindt de desbetreffende hond er niet zoveel aan, dan is Tuk sociaal genoeg om 'm verder te negeren. Makkelijk toch?

Na een heerlijk wandelingetje van een half uurtje springt Tukker weer achterin mijn karretje. Ik doe nadien nog even een boodschapje in het dorp en zo zijn we allebei weer tevreden.

Plaatje van www.

Slecht weer buiten? Nee hoor, valt best mee! 't Ruikt heerlijk fris en koud is het niet!!

Onze Hollandse bodem.

Ik ontdekte twee weken geleden een nieuw programma op t.v.: Van Hollandse bodem. Een programma, uitgezonden op donderdagavond. Op NPO 1 om 20.30. Leuk!

Best leerzaam, dit programma. Mensen die een moestuin aangelegd hebben, zo'n 16 weken voor de uitzending, en die de strijd aangaan met elkaar wie de mooiste en vooral de lekkerste groenten hebben gekweekt.

Ik ben een leek op dit gebied. Ja, ik heb vorig jaar wel het één en ander uit mijn eigen tuin op mijn bordje gehad, maar vergeleken bij de moestuinen die je op t.v. ziet was het nog niet zoals het wezen moest.

Te vroeg begonnen met het opkweken van de zaden, dat was één van de fouten die ik maakte. Ik begon vorig jaar begin maart. Met als resultaat doorgeschoten bonenplantjes en tomatenplantjes. Dit jaar heb ik het anders aangepakt.

Ik ben eens goed gaan lezen achterop de zakjes met zaad. En daarna heb ik dit al wel voorgezaaid:

Op het bad in onze badkamer legde ik de sjoelbak op de kop en daarop kwamen kistjes, een bak en een dekschaal te staan met kerstomaatjes, courgette, boontjes, sla, basilicum en ik had nog zaadjes van Appie. Dit is dille en aubergine. Ook staan er eierdoosjes met krieltjes erin op de vensterbanken. Die laat ik uitlopen en dan gaan ze de grond in. Dat ging vorig jaar zo goed, dat doen we nog een keer! (Wel op een ander plekje in de tuin, zo leerde ik ook...).

Maar dat wil niet zeggen dat ik buiten niet aan de slag kon.... Vorige week haalde ik het blad van de tuin af en maakte de grond los. Ik gooide koemestkorrels over de moestuin en spitte de boel om:

En zaterdagochtend haalde Jan compost bij de gemeente. Gratis. Dit ging nog over de borders heen.Ook had ik nog viooltjes staan in de tuin. Tsja, 't was weer ouderwets. Ik haalde die dingen wel in de herfst, maar verder dan ze bovenop de grond zetten in de bakken waar ik ze in wilde poten, kwam ik niet. Dat deed ik nu toch nog maar. En ze slaan alsnog aan. Yes!

Het geeft echt een voldaan gevoel als ik zo door de tuin heen kijk. Alles is weer netjes en stiekem maak ik al plannen over de indeling van de moestuin. Misschien ga ik wel wat meer plekken in de tuin gebruiken voor dit doel.

Maar eerst... eerst moet het april worden. Dan kunnen de zaden van de bietjes, de bosuitjes en die van de worteltjes erin. deze laatste gemengd met die van de radijsjes. De radijsjes zijn eerder te oogsten en als je dat gedaan hebt, hebben de worteltjes alle ruimte om verder te groeien. Dat leerde ik van het programma van vorige week.

Ik zit donderdagavond om half negen weer voor de buis!

Er is er 1 jarig, hoera hoera...

Dat kun je wel zien dat ben jij:

Sorry pap, grapje... deze foto vond Fleur vorige week op een oude harde schijf die bij Mirte in de computer had gezeten.

Ja, ik weet het wel,zo laat jij je liever niet aan het grote publiek zien. Maar zo zien wij jou wel het liefst.

Toen  deze foto gemaakt werd, was je net uitgebreid onder handen genomen door Fleur en Mirte. Zo'n 10 jaar geleden, schat ik zo in. En natuurlijk liet je je gelaten fotograferen, want je houdt wel van een geintje, toch??

Nog steeds worden je haren onder handen genomen. Maar wel door ondergetekende. Van de week gebeurde dat nog. Maandagochtend om 9 uur precies kwam ik bij jullie om dat te doen.

Gezellig. Even knippen allebei, en dan aan de koffie. Tessie, jullie hondje, vindt dat koffie-moment ook altijd leuk, al was het maar omdat bij zijn baasje altijd wat lekkers te halen valt.

79 Word je dit jaar. En mamma over een paar maandjes 80. Als ik de vraag van anderen krijg hoe oud jullie inmiddels zijn, krijg ik altijd verbaasde blikken. "Al tegen de 80? Dat zou je toch ook niet denken!"

Maar dat heeft er ook mee te maken dat jullie nog steeds zelfstandig jullie eigen gang gaan. Op dinsdagmiddag naar de markt in Eerbeek, en als ik op donderdag om een uurtje of 11 het dorp in ga om boodschappen te doen, kom ik jullie meestal  wel tegen. Regelmaat, daar doen jullie het prima op!

Ook de fietsen kwamen alweer uit de schuur dit jaar. Gelukkig zit daar nu trap-ondersteuning op, zo kunnen jullie toch nog doen waar jullie hart naar uit gaat. Fietsen op het fietsenrek, koffie en broodjes mee en dan een mooie route rijden. We wonen prachtig hier, een heel mooie omgeving, dat werkt zeker mee!

Oh, en hoe leuk vonden wij het als kinderen ook dat jullie zo genoten van het dagtochtje naar de musical Soldaat van Oranje! Je was zeer onder de indruk,en dat had ik stiekem ook al wel verwacht toen wij zelf een paar jaar geleden in de zaal zaten!

Nou pap, rest mij nog je hartelijk te feliciteren met je verjaardag. Maar natuurlijk kom ik dat vanavond nog in het echt doen, met een cadeautje.

Gefeliciteerd en tot vanavond!!

Lucht kopen.

Lucht. Da's duur, volgens Jan Junior.

Junior is, zoals de regelmatige bezoekers hier wel weten, een computerfreak. Hij zit veel op z'n kamer achter z'n liefste bezit. Hij speelt games, ontwerpt, kijkt graag nieuws wat over zijn hobby gaat enz. enz.

Er gaat veel geld zitten in deze hobby. Dan wordt er weer een ventilator voor in de computer gekocht, dan een nieuw moederbord, de kast om het geheel is ook al eens vernieuwd, en momenteel is Jan op zoek naar een nieuwe muis. Die had ie ook al gekocht, maar dat ding heeft hij terug gestuurd. Lag niet fijn in de hand, hij gaat toch weer voor dezelfde als de vorige keer.

De computer wordt regelmatig schoon gezogen met de stofzuiger. De eerste keer dat de stofzuiger mee naar boven ging was ik nog in de waan dat meneer vanaf dat moment zelf zijn kamer ging schoonhouden maar helaas... het beperkte zich tot de computer.

Maar sommige gedeelten van de computer zijn wat moeilijker bereikbaar met de stofzuiger. En daar komt wat anders in beeld. Laatst, toen we voor zijn zus richting A.tion gingen voor een cadeautje, kocht Junior lucht. Van die spuitbusjes met een slangetje eraan. 2 Stuks in totaal.

Gisterenavond aan tafel had ie het er nog over. Hoe belachelijk hij het vond dat voor die busjes bijna 3 euro per stuk wordt gevraagd. "En dat alleen maar voor lucht!"

Zijn vader kwam met het idee dat er dan misschien maar een compressor op zijn kamer moest worden neergezet. Maar dat vond ik weer niet zo'n leuk idee. Weet je wel hoe een herrie zo'n ding maakt? De grijns op Senior's gezicht vertelde mij dat ik weer net iets hoger op de kast zat dan ik zelf wilde zitten :o

En toen gebeurde het. Ik ging na het eten de hond uitlaten en toen ik bijna weer bij huis was sprak de buurman mij aan. Da's zo'n mannetje (Tsja, hij is zelfs nog kleiner dan ik...) die regelmatig een fiets aan ons verkoopt. Je kent dat wel. Zo eentje voor het station of voor de meisjes in de grote stad. Zo'n ding die niet veel kost maar bijzonder waardevol is voor een student.

Maar ook heeft meneer wel eens wat anders voor ons in de aanbieding. Zo ook gisteren. "Ik heb iets moois voor je man!" sprak hij. "Een apparaat dat je kunt aansluiten in je camper en waarmee je je banden kunt oppompen!"

En heel erg retro ook ;)

Er ging bij mij meteen al door mijn hoofd dat dit ding misschien ook wel eens voor meerdere doeleinden gebruikt zou kunnen worden. Ik vertelde Jan bij thuiskomst over de aangeboden waar en 's avonds, na het stemmen, gingen de 2 Jannen even bij buum aan.

Zeven en een halve euro vroeg ie ervoor. En dus ging het ding mee naar huis. Nu ligt het te wachten tot Jan tijd heeft om eens even te kijken of het allemaal gaat werken, maar er is een grote kans. Wat een geweldig toeval toch allemaal. Of toch niet ;)

Het 21 diner voor Mirte.

Ja, ik kan achteraf wel zeggen dat het echt een succes was. En gelukkig denkt Mirte er net zo over. Het is toch een gevoel van voldoening als de energie die we erin gestopt hebben het dubbel en dwars waard was.

We hadden best veel boodschappen nodig, ik had ze voor de grap even uitgestald op de tafel toen ik thuis kwam:

Vooral veel tomaten. 6 bakjes roma-tomaten, 3 kleine trostomaatjes , 6 blikjes blokjes, 3 gepelde tomaten, 4 tomatenpuree, de kassajuf zou denken dat ik een Italiaans restaurantje had ;)

Ook Junior heeft zijn steentje nog bijgedragen. Mirte vroeg hem om een menu-kaartje te ontwerpen. En na overleg en wat geknutsel op zijn computer kwam dit eruit:

Nu kunnen jullie meteen zien wat de keuze is van de gerechten die we serveerden.

Hoe het hoofdgerecht eruit zag?  Kijk, daar maakte ik deze foto van:

De 2 schalen met geraspte kaas, dat is de moussaka. En ook daar werd enthousiast op gereageerd:

Deze 2 vriendinnen van Mirte begonnen meteen met het eerlijk verdelen van de buit ;)

Ik maakte trouwens ook nog een foto van de tafel voordat de meisjes eraan zaten:

Geslaagd of niet? Wij waren er best tevreden over.

Bij binnenkomst was er eerst een welkomstdrankje. En er heerste al meteen een hele leuke ongedwongen sfeer:

En na het diner? Toen was het tijd voor een heus kampvuur. Gelukkig had iedereen op aanraden van Mirte warme kleding mee en ook waren er dekens om lekker in weg te kruipen. 1 Meisje had haar gitaar mee. Eerst werd er een speciaal ingestudeerd liedje voor Mirte gezongen en nadien zong de hele club nog even vrolijk verder. En werden er marshmallows geroosterd boven het vuur. Wat een leuke sfeer gaf dat!

Het was erg veel werk, dat is waar. Maar we zouden dit voor geen goud hebben willen missen. En nu genieten van de rust achteraf. Want dat kan ik nu echt wel gebruiken ;)