Dankbaar zijn...

Vanochtend realiseerde me ik het ineens... Dat je eerst wat moet overkomen ( en dat valt bij mij dan nog reuze mee..) voor je het in de gaten hebt. Waar ik in het vorige stukje óók al over schreef. Dat je een hoop hebt om dankbaar voor te zijn.

Alles draait hier lekker door. Komt goed, en dat zie ik dus ik laat steeds beter los. En gisterenmorgen kwam buuf even langs, nadat ze gehoord had wat er gebeurt was. Om half tien om samen een kopje koffie te drinken. Jíj nog een kopje? Klinkt wel heel gek uit haar mond, in ons huis, maar ik zei er zeker geen "nee" op!

En tussen de middag kwam mijn moeder nog even langs. Ze had brood gehaald op de markt ( ik bestel dat altijd wekelijks) en ik kreeg ook een heerlijk bakje aardbeien. Die had ze gekocht bij de man die nu al een paar dagen rond rijdt in ons dorp, je hoort hem van verre "AARDBEIUH!!!" roepen. Dus ze maakte een verse boterham met die aardbeitjes voor me klaar!

En nu.. nu zit ik hier weer lekker in de zon. Gelukkig is het weer er helemaal naar om een poosje te moeten zitten... Onder het afdak in de tuin. En de vogeltjes geven een mooi concert... Tukker komt zo nu en dan even een aai halen en ploft dan ook lekker neer. Mirte is nog thuis, de eerste 2 uur vrij. Zij heeft de tafel afgeruimd en de afwasmachine uit- en ingepakt. Zónder mopperen.

Ik wéét het ook wel. Daar heb ik ook al meerdere keren over geschreven. Maar als je heel druk bent, en wat gespannen, want het moet allemaal wél volgens schema ( van wie eigenlijk?) dan heb je er geen oog meer voor. Pas als je mensen ziet of over hun leest die het stukken minder hebben wordt het weer even duidelijk. HALLOOO... Jíj hebt het voor elkaar! Schreeuwt een stemmetje dan in mij.

Dus dit is goed. Tijd hebben ( ook al is het gedwongen) om tóch weer eens stil te staan bij alles waar je dankbaar voor hóórt te zijn. En dat ben ik dan ook. Vandaar toch nog maar eens een keer zo'n stukje!