Ongelukje...

't Is even pech hebben.... Gisteren gingen we met z'n vieren naar Utrecht. Jan, Fleur, Mirte en ik. Eerst met de auto naar Zeist en daar hebben we de trein gepakt. Doordat Fleur gratis reizen heeft met een O.V. kaart en wij daar dan met 40 procent korting met mee kunnen reizen was het op deze manier goed te doen.

We kwamen op Utrecht centraal aan. Volop winkels al natuurlijk op Hoog Catherijne en daar zijn we eerst even rond wezen snuffelen en we hebben wat gegeten bij La Place. Heel gezellig. Maar daarna wilden Jan en ik toch écht wat van de binnenstad zien. En de meiden hadden nog geen genoeg van Hoog Catherijne. Dus we splitsten en spraken af nog contact met elkaar op te nemen. Lang leve de mobiel!

De V en D uit, óp richting stad. Zoals ik al eerder had laten weten, ik ben een échte klets. Volop kletsend, in dit geval over zoonlief die thuis was gebleven, stadten is niet z'n hobby, liepen we van de trap af óp naar buiten. En daar ging het mis. 'k Was natuurlijk níet met die trap bezig, daarvoor zat ik veel te veel in m'n hoofd
en ik bleef haken of zoiets, 'k weet het niet precies. Maar het resultaat was een sierlijke snoekduik twee treden vanaf de grond.

Ik lag op de grond en voelde gelijk pijn. Aan beide knieën. links op m'n knieschijf en rechts eromheen. En m'n enkel rechts vond dit ook niet leuk. Jan's eerste reactie was me overeind helpen. Maar instinctief had ik gelijk al zoiets van doe dat nog maar ff niet. Een paar minuutjes later wel hoor. Het eerste wat ik gedaan heb is even bij een kledingwinkeltje naar binnen gaan om te kijken of er iets aan de buitenkant stuk was.

Gelukkig was dat niet het geval. En Jan gaf gelijk aan dat we de meisjes konden bellen of even ergens gaan zitten, maar daar komt eigenwijze ik naar boven. En ik móet ook zeggen 't lukte nog best een beetje gisteren. Wél nog even tussendoor een cappuchinootje gedronken onderaan de gracht, maar dat was ook gewoon léuk.

's Avonds begon het gedonder natuurlijk pas. Nadat we thuis kwamen stond ik in de keuken en ik wou even iets van de grond pakken. Nou, ik ging er zowat doorheen, zo'n pijn deed het. En het gíng ook niet echt meer 's avonds. Ik ben om 21.00 m'n bed in gekropen met een pijnstiller. Eerst flink liggen stunten voor ik een keer m'n plekkie gevonden had. Wat melatonine geslikt voor het slapen.

En dat lukte gelukkig allemaal heel goed. En vanochtend was het alleen nog flink ongemakkelijk. Op m'n kont de trap af gegaan en als ik me verder ook aan pas gaat het wel. Praktisch ingesteld als ik ben had ik al bedacht dat er misschien wel een paar krukken geregeld kunnen worden. Dan ga ik op die manier gewoon lekker alles doen wat ik kan....

Jan denkt daar wat anders over... Hij geeft duidelijk aan dat dit natuurlijk niet voor niets gebeurt. Ik heb namelijk heel veel moeite met delegeren. En sinds de burn-out die ik had, nu zo'n anderhalf jaar geleden is dit al een twist punt tussen ons. Ik denk wel dat ie gelijk heeft. 'k Móet loslaten. Maar oh, wat is dat moeilijk!!

Update.... Inmiddels zit ik weer op de bank na een bezoekje aan de huisarts. Die constateerde een beschadigd kapsel.  Er zat ook al wat vocht onder, 'k had gelijk moeten gaan zitten, maar ja.... Voor nu moet ik een week rust houden, en met het lopen ga ik krukken gebruiken. Maar bedankt voor jullie bezorgdheid... ( de eerste 6 reacties.).