Het leven leeft zichzelf!

Gisterenochtend moest ik nog even een boodschapje doen. Jan had de voorraad gehaald, en ondanks dat ie alle ingrediënten voor bami in huis had gehaald was ie één essentieel ding vergeten... de mie. Gelukkig hebben wij een "kampwinkel". De Spar, een paar straatjes verderop. Ik haal er eigenlijk alleen maar boodschapjes tussendoor, voor de wekelijkse is ie me helaas te duur. Bij mij is een boodschapje tussendoor doen best link. 'k Kom altijd met meer thuis dan dat de bedoeling was, en tijdschriften zijn voor mij vaak onweerstaanbaar, dus...

De Santé, werd het deze keer. En nadat ik me geinstalleerd had met een kopje koffie onder m'n afdakkie, nam ik er eens lekker de tijd voor. Mijn oog viel al snel op een artikel over een jounaliste die verschillende retraites in korte tijd had gedaan. En de conclusie die ze daaruit trok, sprak me zeer aan." Opeens viel het kwartje" vertelde ze. Het leven leeft zichzelf!

 Ik citeer: "Je hóeft helemaal niet zoveel moeite te doen. Je kunt gewoon achterover leunen." "Dat klinkt wel heel makkelijk. Voor sommige dingen moet je toch wél moeite doen?" vraagt de interviewer. "Natuurlijk", antwoordt ze, "Maar ik weet nu dat het ook iets lichter kan. In moeite schuilt iets zwaars, iets krampachtigs. Als je moeite moet doen klopt er iets niet, dan ben je tegen de stroom in aan het roeien. Als je dingen loslaat, gebeuren ze als het ware vanzelf"". Daarna geeft ze aan dat ze door haar baan opgezegd te hebben, meer tijd en rust heeft om te schrijven en zelfs een zoon heeft gekregen in die tijd.

Mooi. En natuurlijk, 't is een keuze. Maar wel een hele moedige. Vereenvoudigen van je leven en dan hopen dat je met veel minder luxe óók heel tevreden kunt zijn. Een paar jaar geleden werkte ik ook nog volop. 'k Wist vaak niet hoe ik alles voor elkaar moest krijgen, en als Jan me erop aan sprak, wat rustiger aan te doen, wat minder werk aannemen, was ik zéér verontwaardigd. Want hoe kón dat nou, met minder geld...

Een burn-out was het resultaat. En zo werd ik gedwongen zelfs een klein jaar helemaal niets te doen. Met de financiële gevolgen van dien. Maar natuurlijk red je het dan ook. Je past je aan en het gáát gewoon. Nu gaat alles beter en er spookt een hoop door m'n hoofd. Hóe nu verder? Soms denk ik aan een webwinkeltje met sieraden, of misschien tóch wat brocante spulletjes. Of toch workshops gaan geven..

Aan alles kleven wel nadelen. En de onrust in m'n hoofd groeide. Ik was zelfs zó in m'n hoofd bezig dat een ongelukje ( begin deze maand) me even weer op de plek moest zetten.

Zo'n stuk in een tijdschrift geeft me rust. Denken, het komt allemaal wel goed, als de tijd rijp is. En tussendoor in jezelf geloven. Want dat ik dit nu lees is mijns inziens natuurlijk géén toeval. Want het leven leeft zichzelf.....