Verantwoordelijkheidsgevoel..

Daar heb ik soms behoorlijk last van. En nu met m'n knie op de stoel blijft dat gewoon bestaan. Ik wéét wel dat het overmacht is nu, en dingen even gewoon niet kunnen, maar ja....

Zoals ik al wel eens door had laten schemeren, ik ben kapster. En om me heen zijn altijd wel mensen die het fijn vinden hun haar door mij te laten doen. Zo had ik deze week een afspraak bij m'n nichtje om hun gezin weer te voorzien van fris geknipte koppies..

Dinsdagavond. Zes mensen.... En mijn knie begon de laatste paar dagen goed te helen. Het vocht nam behoorlijk af en dan denkt Trudy.... "Ach, misschien lukt het wel...". Misschien in 2 keer, 'k zal wel eens overleggen.. Jan gaf aan dat het wellicht een goed idee was te bellen om te zeggen dat ze deze keer even iemand anders moeten regelen, maar..

Ongeduld wint bij mij in zo'n geval. Denken.."Wat doe ik toch moeilijk, gewoon doen of het er niet is, niet aanstellen..". Sinds gisteren "loop"  ik weer zonder krukken. Gaat een half uurtje goed, uitkijken hoe ik mijn voet zet. niet plotseling draaien, eigenlijk steun ik nog heel veel op links.. Aan het eind van de dag was de knie tóch weer dikker.

Vanochtend heb ik tóch de telefoon maar eens gepakt. En overlegd of het misschien mogelijk was in 2 keer te knippen. En óók nog niet dinsdag, leek me nog iets te vroeg. Autorijden lukt ook nog niet, en Jan moet die avond werken, dus hij kon me niet brengen. Klinkt eigenlijk ook wel belachelijk.... niet kunnen rijden en wel lang staan....

Na wat overleg aan de andere zijde kwam de vraag of het voor mij eigenlijk niet een beter idee was één keer naar een ander te gaan. Pff.  'k Zou het zélf m'n keel niet uit hebben kunnen krijgen, er zit dan iets behoorlijk in de weg. Een gevoel van verantwoordelijkheid, want iets wat je hebt afgesproken... Stom hè.......