zondag 15 mei 2011

Verantwoordelijkheidsgevoel..

Daar heb ik soms behoorlijk last van. En nu met m'n knie op de stoel blijft dat gewoon bestaan. Ik wéét wel dat het overmacht is nu, en dingen even gewoon niet kunnen, maar ja....

Zoals ik al wel eens door had laten schemeren, ik ben kapster. En om me heen zijn altijd wel mensen die het fijn vinden hun haar door mij te laten doen. Zo had ik deze week een afspraak bij m'n nichtje om hun gezin weer te voorzien van fris geknipte koppies..

Dinsdagavond. Zes mensen.... En mijn knie begon de laatste paar dagen goed te helen. Het vocht nam behoorlijk af en dan denkt Trudy.... "Ach, misschien lukt het wel...". Misschien in 2 keer, 'k zal wel eens overleggen.. Jan gaf aan dat het wellicht een goed idee was te bellen om te zeggen dat ze deze keer even iemand anders moeten regelen, maar..

Ongeduld wint bij mij in zo'n geval. Denken.."Wat doe ik toch moeilijk, gewoon doen of het er niet is, niet aanstellen..". Sinds gisteren "loop"  ik weer zonder krukken. Gaat een half uurtje goed, uitkijken hoe ik mijn voet zet. niet plotseling draaien, eigenlijk steun ik nog heel veel op links.. Aan het eind van de dag was de knie tóch weer dikker.

Vanochtend heb ik tóch de telefoon maar eens gepakt. En overlegd of het misschien mogelijk was in 2 keer te knippen. En óók nog niet dinsdag, leek me nog iets te vroeg. Autorijden lukt ook nog niet, en Jan moet die avond werken, dus hij kon me niet brengen. Klinkt eigenlijk ook wel belachelijk.... niet kunnen rijden en wel lang staan....

Na wat overleg aan de andere zijde kwam de vraag of het voor mij eigenlijk niet een beter idee was één keer naar een ander te gaan. Pff.  'k Zou het zélf m'n keel niet uit hebben kunnen krijgen, er zit dan iets behoorlijk in de weg. Een gevoel van verantwoordelijkheid, want iets wat je hebt afgesproken... Stom hè.......

15 opmerkingen:

  1. oh heel herkenbaar, afspraak is afspraak al komt het nog zo ongelukkig uit. Maar fijn dat ze zelf het toch ook niet verantwoord vonden en met de oplossing kwamen!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ben geen kapster, maar kan me er wel iets bij voorstellen :-)
    Onthou dit, voor een volgende keer met iets vergelijkbaars! Voor anderen is het lastig in te schatten wat je wel of niet kan.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tja moeilijk is zoiets, hè? Ik zou me ook beslist niet happy bij zoiets voelen, ook al is het overmacht. Gelukkig is het probleem nu wel opgelost.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Balen he als je graag wilt maar het kan niet!
    Maar geduld is een schone zaak dus lekker rustig aan Trudy. Wat zijn nou tenslotte een paar maanden op een mensen leven!
    Beterschap hoor.
    lieve groet van Vlinder

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Gelukkig is het zo mooi opgelost voor iedereen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ha trudy,
    had ik je al wel de adresgegevens ed gestuurd ~Dan? Ik weet het ook niet meer zo goed. Kom je wel? Wil je me anders even mailen?
    Nice day!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik vind het ook altijd moeilijk om iets te moeten afzeggen omdat het beter is voor mijzelf, dus ik begrijp je gevoelens volkomen! Wel goed dat het inderdaad niet doorgaat :)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Het pleit voor je, je verantwoordelijkheidsgevoel. Maar soms kunnen digen gewoon niet. Idd. Overmacht.Maar het geeft wel aan, dat je een fijn persoon bent, die veel aan een ander denkt.

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen
  9. haha, gelukkig kunnen andere mensen zich ook in de situatie verplaatsen. wel herkenbaar hoor! groetjes Paula

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Heel herkenbaar Trudy!!

    Zoiets kan mij heel goed ook overkomen! Ik ben ook zo van dat soort!! Hihihi!!

    Leuk dat je mij gevonden hebt!Ik kom meteen even een kijkje nemen bij jou, dat snap je!!

    Ik lees nog even bij je verder, en kijk dan waar (op welke blog van mij) ik het beste die van jou linken kan. Zo kan ik nog eens terug komen.

    Fijne week, groetjes Thea♥

    BeantwoordenVerwijderen
  11. He trudy,
    we kunnen elkaar de hand schudden want ik loop op dit moment ook met krukken. Heb me enkel ingetapet zitten. Dus kan ook niks doen en dat is inderdaad behoorlijk lastig als je een eigen zaak hebt.
    Beterschap met je knie.

    liefs colinda

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Oh wat herkenbaar, jezelf voorbij lopen om het voor anderen allemaal zo goed mogelijk te regelen ... gelukkig wist je nichtje gelijk hoe ze dit moest oplossen, top!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Gelukkig is het goed opgelost. Wel zo fijn voor je eigen herstel. Wel op jezelf passen hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Heel herkenbaar en ik hoop dat dit vertrouwen geeft om de volgende keer zelf het initiatief te nemen. Gewoon oefenen en ik denk dat het bij familie makkelijker is dan als bij derden.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ik snap het helemaal. Wat fijn dat ze het zelf zo oppakten!

    BeantwoordenVerwijderen

Hé leuk, een reactie! Ben zó benieuwd wat je gaat schrijven...