Respect.

't Was het eerste wat in me op kwam als me gevraagd werd wat ik belangrijk vond in het opvoeden. Respect voor anderen. Daarvan zijn we bij onze kinderen van jongs af aan uit gegaan. Natuurlijk wel mét behoud van hun zelfrespect, dat moge duidelijk zijn. En, al zeg ik het zelf, 't is aardig gelukt.

Fleur heeft veel vriendinnen. Héle verschillende types, maar allemaal leuke meiden. En natuurlijk heeft ieder z'n eigenaardigheid ( we zijn allemaal mensen), zij ziet vaak alleen de positieve kant. Dat maakt dat ze zich bij haar op hun gemak voelen. Voor de grap noemen we Fleur wel eens de knuffelbeer.

Dit komt nog voort uit groep 3, toen ze eens door de leerkracht tussen 2 ruziënde jongens werd gezet. Ze werd er helemaal horendol van. En toen we dit aangaven bij de meester, kwam het hoge woord er ook meteen uit: "Ik dacht, die 2 hebben een knuffelbeer als Fleur nodig.." Daar liep ie even langs de behoefte van Fleur heen, en gelukkig kreeg ze snel een andere plaats.

Als er nu 2 van haar vriendinnen een beetje woorden hebben komt Fleur erbij en relativeert de boel. Mét respect voor ieder van hen. Mooi om te zien. En ook tussen Mirte en Fleur klikt het gewoon. Ondanks dat ze best verschillend zijn op sommige vlakken. Maar dat accepteren ze van elkaar.

Ook Mirte gebruikt wat respect betreft haar gezonde verstand. Natuurlijk is ze het lang niet altijd overal mee eens, maar dat geeft ze alleen aan als ze er ook wat mee op schiet. Wat héb je er anders aan, is haar mening. En ik deel die met haar. Als je zelf niets aan de situatie kan veranderen, omdat het verleden tijd is of omdat diegene er van overtuigd is of andere redenen, zie ik ook niet in waarom je jezelf zou laten horen. Dan kan het hoogstens kwetsend zijn.

Onze Jan groeit de laatste tijd enorm in z'n ontwikkeling. Mét z'n beperking kan ie zich toch heel goed inleven in een ander. Toen ik laatst met de knie op de stoel zat kwam ie nadat hij zich achter de computer had geïnstalleerd toch nog even snel naar beneden gerend. Ik kreeg de huistelefoon aangereikt met de mededeling dat ik hem mocht bellen als er wat was.

Ik merk dat ik de laatste tijd steeds meer de mening van de kinderen vraag. Want, ook al ben ik ouder, 't is soms heel verfrissend te horen wat zij ervan vinden. Daar leer ik nog steeds van en door die open houding zij ook van mij. En áls er dan eens iets gebeurt wat misschien toch niet helemaal door de beugel kon achteraf, is het helemaal niet erg dat toe te geven. Dat je je dan kwetsbaar opstelt is dan maar zo, 't voelt in ieder geval beter. Poeh, eigenlijk klinkt dit allemaal iets hoogdravender dan de bedoeling was, maar het komt wel recht uit mijn hart. En daar gaat het toch ook om?

Aan tafel!!

Vanochtend stond even in het teken van de kapper. Eerst mocht ik zélf even aan de knip, m'n ouders moesten gekortwiekt worden. Toen ik na een lekker kopje koffie weer richting auto liep besloot ik  eens even langs te gaan bij mijn vroegere collega's. Om half twaalf kwam ik thuis, in de veronderstelling dat het volgende klusje was.. het eten voorbereiden.

Maar niets was minder waar. Mirte stond net op het punt een lekkere macaroniovenschotel voor te bereiden. En zelfs aan haar broer had ze gedacht, die lust lang niet alles, dus... lief he? Hier zie je haar ijverig aan de kook.

Het resulteerde in een heerlijke maaltijd. En na het "commando" AAN TAFEL!! waar ik erg om moest lachen, Mirte heeft normaal nooit zo'n volume, aten we gezellig achterin de tuin. Met een briesje in de schaduw was zo'n Italiaanse maaltijd niet te versmaden.

Wat een verrassing Mirte! Dankjewel!

Merkkleding.

Ik heb er hélemaal niets mee, met merkkleding. Als je daar dan je zelfvertrouwen vandaan moet halen, nou geef mijn porsie maar aan Fikkie. Maar wat ik wél belangrijk vind is er verzorgd uit zien.

´k Ben altijd al dol op mooie kleding en vooral schoenen geweest. Met m´n 16de droeg ik al hakken. 't Is zelfs zo erg dat ik eerst kijk wat voor hak er onder een schoen zit, voordat ik de voorkant bekijk. Nu heeft dat zéker ook te maken met m´n lengte (1.65), en die van Jan (1.97) maar ik hou er ook van, een beetje vrouwelijkheid. Een joggingbroek, nee die heb ik niet in m'n kast liggen. Want ik zou hem tóch niet dragen. Zelfs al ben ik de hele dag thuis, 'k kies 's ochtends zorgvuldig m'n kleding uit, föhn m'n haar en een beetje mascara en lipgloss ontbreken ook nooit.

't Is niet dat ik dit voor een ander doe. Nee en ook niet voor Jan. Ik wil me zelf gewoon goed voelen, en dat is het. Dat ik al jaren kapster ben, vanaf m'n 16de zal zeker meespelen. Als ik me uiterlijk op m'n gemak voel, speelt het zeker mee met m'n innerlijke rust. En hoeveel moeite is het nu eenmaal...

Die mooie kleding, die koop ik al járen ook bij de tweedehandswinkel. Al voor het "hip" was vond ik het al een sport iets leuks te scoren voor een zacht prijsje. Ook voor de kids nam ik veel over van anderen en zelfs Jan haalt z'n spijkerbroeken bij een vast vintagezaakje in de stad. Hij slaagt daat bijna altijd, er is daar schijnbaar iemand die elk jaar nieuwe koopt, en de "oude"  daar inbrengt. De maat klopt precies en hij betaald er 25 euries voor. Perfecte pasvorm en je kunt niet zien dat ze gedragen zijn...

Er zijn mensen die, vooral in het begin het belangrijk vonden te weten waar de kleding van ons vandaan kwam. Waarom, vraag me het niet. 't Zal wel zijn om te weten in wat voor hokje we thuis hoorden. Op een gegeven moment was ik dat een beetje beu, en raadde ik waar het spul als nieuw verkocht zou zijn en gaf ik dat als antwoord.

Want, als je het mij vraagt, ik vind het geweldig als iedereen lekker z'n eigen stijl bepaald. En of dat nou heel veel geld heeft gekost of een prikkie, 't is maar nét wat je zelf wilt, tóch??

Pure horror....

Na een lekker rustig dagje gisteren, beetje opgeruimd en bijgekletst, kwam de vraag van de buurtjes of we nog even wat kwamen drinken. Altijd gezellig natuurlijk, dus daar zeggen wíj geen nee op. Heerlijk in de loungeset bij het zwembad met een glaasje wijn kwamen de monden snel los. Hè.... gezellig!

Ze hebben ook een kat, deze buren. Léuk beestje trouwens. Hij kwam, zoals alle katten gelijk bij mij z'n aandacht opeisen. En ik vind dat alleen maar leuk. 'k Aaide hem nog eens lekker over z'n bolletje. De buurman zei nog: "Hij verhaard wél heel erg, maar ja Tukker ook, en wat geeft dat.

Ik ben gék op katten. 'k Moet altijd lachen om hun eigenwijze gedrag. En als ze dan ook nog kopjes geven en lekker relaxed liggen te spinnen in je buurt vermaak ik me al met de aanblik. Ooit hadden we zelf ook 2 katten. Shadow en Bruce.

Shadow kwam uit een nestje van een toenmalige vriendin. Een half-pers, zo gezegd. Heel erg lief, zij volgde me de hele dag, vandaar haar naam. En door haar kleur, ze was grijs. Toen we wat ruimer gingen wonen was er plaats voor een tweede kat. Maar omdat Shadow zo'n zacht karakter had, vonden we het een goed plan om het zekere voor het onzekere te nemen en zó kwam Bruce in ons leven. Een volle pers, met stamboom zelfs. Prachtig kleur, beige, voor de kenners zal het heus een naam hebben, die kleur, maar daar verdiepen wij ons niet in. 't Ging om zijn karakter in de eerste instantie.

't Leek ons leuk om eens een nestje van ze te hebben. En de natuur zorgde ervoor dat dát niet lang op zich liet wachten. Vijf kittens kwamen er. Allemaal met een stuitbevalling. 't Was maar goed dat de fokker zelf aanwezig was toen, anders had zéker de laatste het niet overleefd. Een flinke plens koud water en wat geschud zorgde ervoor dat ook die op gang kwam.

Maar doordat de bevalling zo zwaar was geweest, had Shadow er geen zin in voor haar kleintjes te zorgen. Dus het resultaat was dat wij om de drie uur een flesje moesten geven aan de kleintjes. Mét weegschaal erbij, want we moesten natuurlijk wél in de gaten houden of ze wel groeiden.

Daar begon voor mij de ellende. Benauwd, het resulteerde zelfs in een longinfectie. En na wat allergietesten bleek dat ik hartstikke allegisch was voor katten. Eerst hebben we ze nog gehouden. Een prachtig buitenverblijf gebouwd met slaaphok, dat ging allemaal best. Maar toch ging er iets knagen. En na veel piekeren hebben we toch besloten ze weg te geven. Gelukkig vonden we snel een goed adresje. 2 Jonge mensen die gingen samenwonen vingen ze liefdevol op.

Katten zijn er dus nooit meer gekomen. De allergie uit zich zo heel nu en dan nog als ik in de buurt van een kat ben geweest. en ze aai. En dan per ongelijk door mijn oog wrijf. Zo ook gisterenavond. En zó ziet mijn oog er dan de volgende ochtend uit....

Pure horror toch? 't Is maar goed dat ik wél tegen honden kan. Want déze, die wil ik toch écht niet missen:

The day after...

En dan is er zomaar weer the day after...  Dagen waren we er mee bezig. Boodschappen doen, het huis en de tuin een extra beurtje geven, het eten voorbereiden spullen klaarzetten, ´t is altijd best veel werk. En dat is helemaal niet erg hoor, áls het dan maar niet voor niets gedaan is. Wát regende het gisteren! Om het half uur gingen we het water uit het dak van de tent laten lopen. Het begon zelfs al door te lekken. En de terrasverwarmer kregen we ook al niet aan.... Gelukkig was er een zwager "in de zaal" die ons uit de brand hielp.

Vier uur. Het regenen begon al minder te worden. Het werd zelfs droog op een gegeven moment! En de meiden kwamen met groepjes binnendruppelen. En mét hun de gezelligheid. 't Was alleen eerst even onwennig omdat ze elkaar niet kenden, de twee groepen. Tótdat één van de aankomende juffen riep: "Zullen we even een námenrondje doen?" Toen was het ijs gebroken. En het bleef gezellig tot middernacht. Fleur zei nog toen ze weg waren dat dit de gezélligste verjaardag was tot nu toe. Fijn!

En nu...nu is het de dag erna. Genieten. Wát een rust. Want ook al vond ik het gisteren ook hélemaal leuk, ik ben tóch meer van dít. Rust, maar ook de verhalen van gisteren. Je hoort en ziet natuurlijk lang niet alles op zo'n avond, daarom is het dés te leuker om later nog te horen.

Wat dus gisteren nog in het water dreigde te vallen is een zéér geslaagd feest geworden. Zomaar zonder al te veel regen. Dus degene die voor ons geduimd hebben: dankjewel! 't heeft geholpen!!

Blauwe bollen in de lucht....

Zoals jullie deze week misschien wel lazen, Fleur is jarig geweest. En dat moet natuurlijk gevierd. Met een barbequefeestje. En natuurlijk nodigt ze ze állemaal uit. Vriendin van de basisschool, vriendinnen van de middelbare enneh...natuurlijk ook haar studiegenoten van nu. Er zitten er 9 in de klas, en ze kunnen héél goed met elkaar, dus...

We tellen er ongeveer 22.  Een tuin vol. En of die tuin droog blijft morgen, dat is nog maar zeer de vraag. Maar de oplossing is dichtbij. Want we hebben, samen met 2 zussen ( en natuurlijk zwagers) een partytent gekocht nog niet zo lang geleden. Via M.P. Voor 150 euries, da's dus 50 per stel. Nieuwwaarde 325 euro, goeie koop, tóch? Hij was 1 keer gebruikt, en dat was 'm niet af te zien.

Opa gecharterd, en samen is de tent gisteren opgezet. Jan is een weekendje "volleyballen" ( tussen haakjes, want het gaat vóóral om de gezelligheid en het bijbehorende biertje (s).) Vanochtend was ie gevlogen. Dus het technische gedeelte moest klaar zijn vooraf. Daar ben ik nu eenmaal niet van, en ook niet van hulp vragen, dus... Hier een paar fotootjes van het opzetverhaal:

Het dak: Fleur is blij dat dát al gelukt is...

En zo verder....

't Is een achthoekige tent van 5 bij 6 , da's best groot, maar ja, dat mag ook wel met zoveel gasten. Hij moest alleen nog een beetje aangekleed worden. En laatst zag ik dit artikel in de L.ibelle.

 De meisjes hebben vakantie en knutselen is altijd leuk.... Muziekje erbij aan en fröbelen maar...

Dit was het resultaat:

Léuk toch? 't Is eigenlijk het zelfde principe als roosjes van zakdoekjes, die je maakt bij 't groen maken bij bruiloften. En dan met blauwe vuilniszakken, Fleur is er echt één van felle kleurtjes. Dus als dit nog niet op haar lijf geschreven is... Nú nog een beetje geluk met het weer, duimen jullie voor ons? Om 16.00 begint het feest......

Kaartlezen....

Mirte gaat vanavond even gezellig stappen met haar vriendinnen. Eigenlijk hadden ze eindfeest van school. Maar op dit feest komen ook de 1ste en 2de klassers. De wuppen noemen ze ze oneerbiedig... En de zaal die door school elk jaar wordt afgehuurd is eigenlijk te groot. Dus daar wordt het niet gezelliger van.

Even over gebrainstormd en daarna hadden de dames besloten de kroeg in te gaan. Maar ze verzamelen bij een vriendin in de stad. Eerst moest Mirte nog werken van 5 tot 8. Om kwart voor 9 was ze thuis, ze moesten nog afsluiten, schoonmaken en spiegelen...  Dus ze gaat net even wat later dan de rest. Of wij haar even weg kunnen brengen..

Ik zou haar brengen, dan was het mooi verdeeld want 's nachts is het voor mij niet zo´n succes alleen door de stad te lopen dus Jan haalt dan op. "Heb je een adres?" vroeg ik, want ik heb haar daar nog nooit heen gebracht. Ja hoor, dat had ze. Google Maps aan en kijken maar. 'k Ben best bekend daar in de buurt maar dit stukkie nieuwbouw ken ik nog niet. En een kaart.... da's niet aan mij besteed.

Héél clichee misschien maar ik bén er zo één hoor!  Een richtingsgevoel van... tsja hoe omschrijf ik dat.. Nou ja, als ik je vertel dat als we aan het winkelen zijn ik soms niet meer weet van welke kant ik kwam als ik de winkel uitkom, zegt dat dan genoeg?  En een kaart... die heb ik pas een béétje leren gebruiken toen we vóór het T.om-T.om tijdperk naar Frankrijk gingen. Zo'n 2 weken heb ik nodig en dan begin ik inzicht te krijgen.Nét als we naar huis gingen zág ik het. Om het het volgend jaar compleet weer opnieuw te moeten opbouwen.

Dus nu hebben we óók zo'n Navigatiesysteem. Maar ja, Mirte wil wél een beetje op tijd bij haar vriendinnen zijn. En het is ongeveer 15 minuten rijden. Zo lang heb ík nodig om het ding in te stellen. Dús... Jan zei: "zal ik 'r maar even brengen dan"... En terwijl ik dit zit te typen denk ik dat ie allang weer op de terugweg is. De schát.....

Haaai Fleur.....

Om maar even met je éigen woorden te spreken. "Haaai!" is het als je aan het eind van de dag weer thuis komt... Heerlijk relaxed, maar wél vol verhalen meestal. Gezéllig vind ik dat. Meestal ben ik in de keuken te vinden, en hoe klein die ook is, jij "eist" altijd een plekje op het aanrecht op.

En vanaf daar komt de hele dag voorbij. Je zorgt er wel voor dat ik compleet op de hoogte ben. Of het nu over vriendinnen, studie of je werk gaat, alles deel je. Fijn vind ik dat. Want het zegt veel over de band die we samen hebben. Maar ook over wie jij bent.

Vandaag ben je jarig. 19 alweer. 'k Kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat je werd geboren. Best klein, 5 en een half pond. En 46 centimeter. De eerste weken ging het allemaal niet zo vlot. Een vader met een A positieve bloedgroep en een moeder met een O positieve. Dat maakte dat jij zo geel werd als een kanariepietje. En dat was zelfs zó hardnekkig dat we nadat we samen naar huis waren gegaan jou nog een weekje terug moesten brengen. Aan het infuus en wéér onder de lampen. Níet leuk vooral niet bij zo'n eerste. Je stelt je de kraamtijd toch héél anders voor.....

Maar je bent een taaie. Dat heb je wel bewezen. Je groeide al snel op tot een mooie baby:

Een prachtige mollige peuter:

En in de brugklas kon je al zien dat je uitgroeide tot de knappe meid die je nu bent:

En ook innerlijk mag je er wezen. Je staat altijd voor een ander klaar. Je zegt heel eerlijk wat je van dingen vind, ze kunnen gewoon van je op aan. Dat wéten je vriendinnen ook, daarom heb je nog steeds een hele groep van de middelbare school om je heen. En ook op deze school maak je het weer héél gezellig. Ik vraag ook wekelijks of je alsjeblieft al je afspraken op wilt schrijven in de agenda thuis. Want anders raak ik de weg een beetje kwijt, 't is voor mij soms écht niet bij te houden...

Vandaag gaan we nog even de stad in. Je wil graag samen wat uitzoeken voor je verjaardag. Gezellig hoor, daar zijn we altijd wel voor in. Maar voor we dat gaan doen wil ik dit nog even op je hart drukken. Fleur, 'k ben blij dat jij m'n dochter bent. Nogmaals van harte met je verjaardag en óp naar de 20!! Dikke kus! Mamma.

Heb ik je wel eens gezegd dat....

Dat vroeg ik me even af, Fem.. Want kletsen kúnnen we wel. En vaak hebben we veel lol over de dingen die we beleefden als puber. Gieren van de lach als we herinneringen ophalen. Want wat tóen zelfs nog een beetje serieus werd genomen als bakvissen, is nu kost voor een gezellig avondje. Wat ís het kostbaar wat wij samen hebben. Een heel verleden vanaf de 4de klas lagere school.

Jammer genoeg zaten we op de middelbare school niet bij elkaar in de klas. Maar mede door de korfbal bleven we ook toen een stelletje Jut en Jul. Jíj door je open opstelling t.o.v. anderen altijd heel geliefd, ik wat meer verlegen, maar wat hád ik het naar de zin in jouw gezelschap.

En ook bij jou thuis was het altijd fijn. Ik vergeet nooit de oudejaarsavonden. Je woonde bij ons achterin de straat en na twaalven gingen we -ook later nog- altijd even kleppen. Je vader zorgde voor de entertainment met z'n Elvis platen. Daar kregen we nog een lesje muziekcultuur gratis bij, of we wel wísten dat de meest popmuziek z'n oorsprong had bij deze gewéldige zanger.....

We hebben áltijd contact gehouden. Ook toen de kinderen er al waren gingen we bij elkaar naar verjaardagen en natuurlijk knipte ik jullie haar. Dus één keer in de 6 weken was het zéker bijpraten. Hoe intenser werd het contact afgelopen december....

Op die maandagochtend toen bij ons de bom insloeg. De bom die het overlijden van jouw oudste zoon inhield. Verdwaasd ben ik naar je huis gelopen. Héél onzeker, want ik wíst natuurlijk wel dat jij voor mij belangrijk bent, maar of je op dat moment op mij zat te wachten.... Gék is dat toch dat ik daar aan twijfelde, maar ja, zo werkt dat bij mij nou eenmaal.

We zijn een half jaar verder alweer. Ik heb je nog nooit zo veel gesproken als in deze tijd. Meestal ga ik onaangekondigd even langs, 'k wil niet dat je er voor thuis blijft. Maar na een week je elke keer niet thuis te treffen hebben we tóch maar even wat afgesproken. Want je gaf me laatst nog aan dat jullie zónder alle mensen om je heen nérgens waren geweest, dat heb ik dan nog maar weer extra in m'n oren geknoopt.

't Was gezellig gisterenavond. 't Huis zat vol toen ik kwam. Gelukkig weten de vrienden van je zoon jullie ook nog goed te vinden. En jouw armen staan zoals gewoonlijk áltijd open voor ze. No hard feelings, en dat wéten de jongens ook. Fantastisch vind ik dat. Toen de kamer later "leeg" was, wij bleven met z'n tweeën  over, kwamen de persoonlijkere gesprekken. Héél dierbaar zijn die voor mij.

Meid, ik hoop dat je als het nodig is áltijd bij ons aanklopt. Want de deur staat wagenwijd open, wanneer dan ook! Ik wéét dat je zo bescheiden bent dat je het niet makkelijk doet, maar het is maar dat je het weet. Want nogmaals, je bent dierbaar voor mij. Hóe dierbaar, dat probeer ik hier nog maar weer eens duidelijk te maken!

trakteren op school?!

Onze oudste is woensdag jarig, dan wordt ze 19. Daarom gaat ze morgen trakteren. Op school. Is ze net even fijn voor aan het fröbelen geweest. Want hoewel ze dat natuurlijk op haar éigen opleiding niet meer doet, de kids in haar stageklas verwachten het natuurlijk wél, als juf Fleur jarig is...

"En wát dan wel?" was haar vraag dit weekend. Toen schoot er me een succestractatie te binnen, meerdere keren gebruikt toen ze zélf klein waren. Heel makkelijk te maken en 't kost geen drol. Voor 25 kinderen waren we 3 euro en 10 cent kwijt....

Men neme... een soepstengel, een aardbeien-  of dropveter, en een "dolfijntje", in dit geval meerkleurige maar de blauw-witte volstaan ook. Strik de ene kant van de veter aan de stengel, de andere kant met een enkel knoopje aan het visje en kíjk....

Léuk toch? En in mijn herinnering vonden de kids het heel lekker. Nét zo lekker als die keer dat ik van fimoklei 25 hoofdjes had gemaakt op een satéprikker met snoepjes... en daar was ik ávonden mee bezig geweest. Vaak ben je toch al druk genoeg met kinderverjaardagen, dus dát deed ik niet meer...  Vandaar deze tip. Fleur heeft nog geen half uur gefröbelt, dus....

Hé ouwe!

Zo riep jij je vader vroeger altijd, Jan! En nu... nu ben je zelf van de leeftijd van die ouwe. Gék idee hè, stel je voor dat....

Je was 29 toen Fleur werd geboren. Een heel klein meisje, vooral in jouw handen. 'k Kan me herinneren dat de verpleegster, zelf ook niet klein, jou vertelde dat je 3 vingers door dat babymouwtje moest doen en dan het handje pakken. Zó kreeg je dat pieterpeuterige mouwtje om dat armpje heen. 3?? Vroeg jij verschrikt... Het staat nog op band en ik schiet elke keer wéér in de lach als ik het zie.

Daarna kwam Mirte en toen jij 33 was werd Jan geboren. Vernoemd naar je vader die helaas 6 weken voor Junior's geboorte overleed. In één klap was jíj Senior. Het leven gaat door, dat werd die zomer pijnlijk duidelijk.

Je genoot van je drietal. Een échte vader, dol op een potje stoeien na het eten, vaste prik in jouw leven. Toen je nog thuis woonde waren je zussen de klos, daarna ik en gelukkig had je toen je kids daarvoor... Vonden ze niet erg hoor, getuige de beelden die we dáár nog van hebben. Maar ook rustig een boekje lezen met ze vond je leuk. Dus élke avond voor het slapen werd dat gedaan. Oók in de caravan op vakantie, kijk hier maar...

Nu zijn je kids zó groot dat ze jou ouwe zouden kunnen noemen. Tot vandaag is dat nog niet gebeurt, maar wat niet ís kan nog komen, dús ; ) Jan Jr. 's stem klinkt nét zo zwaar als je jouwe. En als míjn vader belt neem je nu ook op met "ouwe Jan", om misverstanden te voorkomen.. En ook de meiden zijn jouw trots. Kóm er niet aan zie ik je denken en ik snap 'm helemaal.

Maar een beetje ijdel ben je ook wel.Want hóe leuk vind je het dat sommige mensen helemaal verbaasd zijn dat jíj Fleurs vader bent, in hun ogen had je haar oudere broer kunnen zijn. Beetje slecht voor je schoenen, als je er half naast gaat lopen, maar ja...

'k Geloof dat ik hier maar eens mee moet stoppen trouwens. Eigenlijk zou ik dit stuk ook niet moeten schrijven, want met jouw woorden te spreken.... Je bent m'n váder toch niet, ik krijg ook steevast op moederdag te horen dat ik je moeder niet ben, als ik vraag of je wat voor me wil doen...

En m'n eigen vader, ja daar gaan we vanmiddag ook nog heen. Eigenlijk om te barbequen maar ja, het weer hè, dus dat wordt chinees. Ook heerlijk. En natuurlijk nemen we een cadeautje mee maar dat verklap ik nog niet. Want opa leest ook nog wel eens een blogje van mij, dus voor nu alvast: Fijne vaderdag, pap!!

Lekker knutselen!

Leuk kan dat toch lopen.... Van de week liet ik in dit blogje zien dat je met spulletjes van de X.enos op een heel goedkope manier fijne sieraden kan maken. Een tip dacht ik, voor mensen die misschien ook de kriebels krijgen. Het laat zien dat het helemaal niet duur hoeft te zijn...

Ik kreeg een reactie erop van Thea, van Crea by Thea. Daar vertelde ze me in dat er bij hun in de buurt alleen maar oudroze hangertjes te koop waren, en zij wilde zo graag een paar wit/zwarte.. Of we er niet een paar konden ruilen? Natuurlijk, dacht ik, leuk oudroze! Ik draag veel kleding in dat soort tinten en nóg zo'n paar oorbellen, ik sla ze niet af!

De mailadressen werden uitgewisseld en een paar dagen later lagen ze al in de bus. Helemaal top vond ik ze. Haakje eraan en dit is het resultaat:

Ze passen perfect bij m'n nieuwe t-shirt, dus Thea, ik ben er helemaal gelukkig mee!

Vanochtend heb ik zo maar een paar uurtjes over. En van de week had ik deze ketting gescoord bij de tweedehandswinkel bij ons in 't dorp:  (zien jullie dat prijskaartje? Leuk toch?).

Ja, ik vind hem ook prachtig hoor, maar absoluut niet draagbaar in mijn geval. De ketting bestaat uit twee gedeelten en het kortste gedeelte past alleen als je een minimaatje hebt.... en die héb ik niet : (   Dus ik ga 'm zo uit elkaar prutsen en ik denk dat ik er twee van maak.

Geen idee hoe die eruit gaan zien, dat ontwikkelt zich tijdens het maken altijd dus ik laat me verrassen....  Het is momenteel ong. 9.45 en ik kom er straks nog op terug, ik update gewoon dit blogje even... Dus als je benieuwd bent, kom dan gerust nog even langs! Hopelijk tot straks!

11.30 Inmiddels. En ze zitten in elkaar hoor. ´t Was een beetje puzzelen, ik vind het dan een uitdaging met zo weinig mogelijk toevoegingen 2 mooie kettingen te maken. Dus pakte ik het kralenbord erbij en ging aan het verdelen:

De roos heb ik gebruikt als hanger en de kleuren van deze ketting zijn voornamelijk roze en zachtgeel ( tot roomwit). Zo is ie wat beter te combineren, vandaar dat ik ook op kleur heb verdeeld. Dit is eruit gekomen, hij komt vind ik een beetje brocante over:

En toen de vlinder. Ik vind het wel grappig als een ketting niet helemaal symmetrisch is. Dus de vlinder kwam een beetje aan de zijkant. Hier heb ik voornamelijk de groene en blauwe kralen gebruikt. De vlinder vróeg erom. Het is ook een lekker zomerse ketting geworden:

Deze is nu ook nét even iets draagbaarder vind ik. 'k Denk dat ie met een spijkerbroek en een wit t-shirt al leuk uit komt!

De jéugd van tegenwoordig....

Die hangen de hele dag maar op hun kamer. Nét alsof ze niets beters te doen hebben. Beetje kletsen over..... tja, waarover eigenlijk?

Nou, over biologie en nask. Want dat zijn de proefwerken die morgen op het programma staan voor Junior. En toen ie vanavond tijdens het eten aangaf dat ie het helemaal niet zo zag zitten bood Fleur spontaan aan hem op weg te helpen.

En weet je hoe het gaat? Nou...zo!!!

Heerlijk toch, die jeugd van tegenwoordig??

Laatste loodjes.....

De laatste weekjes van school breken aan. Voor Fleur betekent dit het afronden van het eerste studiejaar. Goed doorgekomen trouwens, ze heeft goede cijfers gehaald. Het D.P.F. moet nog ingeleverd worden. Het overkoepelend digitaal verslag, waar eigenlijk alles in staat waar ze tot nu toe mee te maken heeft gehad dit jaar.

 Voor Mirte is er nét een proefwerkweek geweest. Waarschijnlijk weer goed doorgekomen. Nog niet alle cijfers zijn bekend, maar ze staat er prima voor, dus.. Deze week heeft ze prestatieweek. Nu van het vak biologie. Dat betekent deze week dat ze proefjes moet doen met slootwater en daar later een verslag moet schrijven. En daar weer een presentatie over moet geven. Want zonder presenteren, dat kan niet meer op school tegenwoordig!

Jan zit naast mij te blokken voor de proefwerkweek. Gisteren was toch nog niet zo´n succes gebleken, weer 2 onvoldoendes, maar vandaag kwam ie met een 9, 9.4 en een 10 thuis. Je, komt ie dan toch achter, moet er wat voor doen, maar dan héb je ook wat.... En van deze ervaring krijgt ie tóch vleugels, tot genoegen van ondergetekende..

Zo langzamerhand zit het erop. De vakantie komt er aan. En met de vakantie de vrijheid. Maar de structuur valt een beetje weg. Dat dan weer wel. Ik probeer dat een beetje op te lossen door thuis nieuwe dingen daarvoor in de plaats te verzinnen. Zo lijkt het ons een goed idee om de meiden samen 2 keer in de week te laten koken. En Jan Jr. een keer met mij. ´t Is belangrijk, vooral voor Junior dat er een regelmaat voor terug komt. En dus verdiepen wij ons daar nu maar vast in.  We hebben nog een paar weekjes, dus dat móet goed komen!

En dan wil ik nog even hier iets aan toevoegen. Namelijk...GEFELICITEERD voor alle scholieren die geslaagd zijn vandaag. Tóp jongens, ik als moeder van drie pubers weet heel goed dat je het niet kado hebt gekregen!!

Ik assertief??

Nee, ik geloof niet dat mensen die mij écht goed kennen mij zo zouden beschrijven. Sterker nog, ik kom - geheel vrijwillig- vaak niet op de eerste plaats. En voor mezelf opkomen heeft me al heel wat slapeloze nachtjes bezorgd. Piekeren of ik dat wel kon maken, zomaar nee zeggen. En of ik het écht niet anders op had kunnen lossen....

Maar met zo'n kind als onze jongste wordt het geboren. Hij heeft PDD-NOS, een aan autisme verwante stoornis. En als er één ding moeilijk uit te leggen is, is het dát wel. Want aan de buitenkant zie je een heel gewone puber. Die ook nog een keer niet op z'n achterhoofd is gevallen. Sterker nog, ik weet soms niet wat ik er mee aan moet. Zelf al niet. Want het zinnetje:"Waar eindigt de rakker en begint de stakker" geeft precies aan waar we dagelijks tegenaan lopen.

Pas als het verschrikkelijk mis gaat, en Jan een onvervalste driftbui heeft gehad hebben we wat uit te leggen. Dat gebeurt niet thuis, daar zijn we zó op 'm ingespeeld, dat dat bijna niet meer mogelijk is. Structuur en voorspelbaarheid zijn de toverwoorden bij de opvoeding van een PDD-NOSser. Jammer genoeg ( en natuurlijk maar beter ook, hij is 14) ben ik niet altijd in de buurt. En juist met nieuwe gezichten is het in het verleden nog wel eens mis gegaan. Dan moet je denken aan een nieuwe leraar of taxichauffeur.

En ook in het begin, toen Jan nog een kleuter was, moesten we als ouders vaak voor ons zelf opkomen. Met onderzoeken laten doen bij je kind om tot de goede diagnose te komen, oefen je geduld. En assertiviteit. 6 Weken per onderzoek mag je zó op rekenen. Begrijpelijk hoor, er gaat natuurlijk héél wat praten, overleg en papierwerk aan vooraf. Maar sóms had ik tóch het gevoel dat ik eens ff een telefoontje eraan wagen moest. En gék hè, een paar dagen later kreeg je dan bericht thuis gestuurd. Even achteruit de kaartenbak gehaald, was mijn indruk...

Vanochtend hád ik weer zo'n akkefietje. Junior heeft deze week proefwerkweek. En gisterenavond hadden we daar samen nog even fanatiek ons best voor gedaan. Was even nodig, hij bekende vorige week een 1 voor duits te hebben gehad laatst. Enneh, oh ja, nog een laag cijfer, maar wist ík veel dat ik proefwerk had toen.... Z'n agenda zit ongebruikt in z'n tas. De Duitse leraar schrijft het op het bord, maar ja dan vergeet ie het alsnog over te schrijven..

Jan was er hélemaal klaar voor. Zat gevoed en gepoetst op de stoel te wachten op de taxi. Andere dagen komt die altijd om 7.20. Nú was het 7.50 en nog steeds niets. Oh ja, kwam er in een keer uit de voorkamer, Hennie is vrij, dus er is een ander. Mijn temperatuur, die inmiddels al een beetje gestegen was begon langzaam tot het kookpunt te stijgen. Want als dit nu de eerste keer was, whah, maar het is meestal raak. De vervangers voor Hennie, de vaste chauffeuse zorgen er over het algemeen voor dat Jan te laat op school is. En het ligt altijd óveral aan, behalve aan hun zelf. Een half uurtje eerder van huis, de eerste keer zou geen kwaad kunnen, denk ik dan!

Dus..bellen. Na vaak overgaan, ik ben een volhouder als ik kwaad ben, werd er opgenomen. Ik sliste tussen m'n tanden door wie ik was. En dat m'n zoon wortel begon te schieten op z'n stoel. En dat, fout natuurlijk, het altíjd zo was dat ie te laat was als er een ander kwam. Daar had ie me... want dát was niet waar. En ja, de taxi hád vertraging, maar ja dat was niet hún schuld.. Ik gaf nog als antwoord terug dat Jan proefwerken had. 4 in 4 uur. En dat hij daar dus nu iets later mee klaar zou zijn. Moesten ze maar even wachten.

Toen had ík 'm. Want hoe ik het in m'n hoofd haalde dat een táxi op een leerling zou gaan wachten. Nee, natuurlijk weet ik ook wel dat dat niet kan, maar dat zeg ik niet op zo'n moment, dat ik dat snap. De hoorn lag er sneller op dan meneer lief was. Ik had m'n punt gemaakt. En aan Jan heb ik wél gezegd dat ie gewoon op tijd moest zijn. Ik vertrouw er op dat school het tijdsprobleem voor hem op lost. De mensen die daar werken weten wél dat autisten de ruimte nodig hebben. En dat je als je te laat bent dat even moet melden, zodat ze weten waar ze aan toe zijn. Gelukkig wel.....

Over koetjes en goedkoop sieraden maken....

Zoals ik van de week al schreef in m'n blogje "gratis dagje uit" was het vandaag open boerderijdag bij Janneke thuis. Vanochtend heb ik Fleur om 8 uur bij de boerderij afgezet. Het was er nog bijna stil. Hoe anders was dát toen we om een uur of 11 zelf even gingen kijken. Met opa en oma en Junior ging (zij het níet vrijwillig..) ook even mee.

't Was een drukte van jewelste. En heel gezellig. Veel mensen met jonge kinderen en de meeste hadden een picknickmand meegenomen. Je kon dan ook perfect zitten in de tuin van de boer. Daar zaten zó een familie of twintig toen we even om de hoek van de boerderij keken. En ook bij de andere activiteiten was volop belangstelling. 'k Snap de reactie van de week wel dat er mensen zijn die er al 3 keer geweest zijn. Want voor mijn gevoel is dit toch véél leuker dan een druk pretpark op 2de pinksterdag met kleintjes...

Wát is er nu leuker dan hele jonge kalfjes....

En dan zelf óók nog zo geschminkt worden! Fleur vond het ook héél leuk, en oma kijkt gezellig mee op een afstandje....

Na een lui middagje, ik gaf het gisteren al aan, 'k was er aan toe.... kreeg ik zo nog maar even de kriebels wat in elkaar te draaien. Vrijdag was ik met Mirte nog even de stad in geweest en de Xenos is vind ik momenteel een leuk adresje om goedkoop aan sieradenspulletjes te komen. Deze oorbelletjes heb ik dan ook in elkaar gezet met hangertjes en haakjes die daar vandaan komen:

Alleen, je moet wél even 2 doosjes hangertjes aanschaffen, want er zitten drie iets verschillende in.

De roosjes aan deze ketting komen ook van Xenos af. De pareltjes van en oude ketting van de kringloop. En zo ben je heel goedkoop uit en het effect vind ik tóch best leuk...

Zo, en nu moet Fleur zo nog even opgehaald worden. Ze eten met de vrijwilligers nog gezellig bij de boer en dan zal ze wel toe zijn aan een rustig avondje. Dat wens ik jullie óók toe!!

Pinksteren!

Dit zegt voor mij even álles en ik wens het ook iedereen toe!!

Doe maar lekker kort....

Als kapster moet je soms een beetje helderziend zijn. Je krijgt een klant op de stoel en als je vraagt wat de bedoeling is wordt er soms gezegd: "Doe maar lekker kort". Nu is dat geen probleem als je de klant al járen kent, dan weet je wel wat diegene daar onder verstaat. Maar als de klant nieuw is en al een poos niet geknipt is kán het lastig zijn. Voor de één is een boblijn lekker kort, voor de ander een echt kort kopje.

Nu ben ik het soort kapster die altijd heel voorzichtig is. Door schade en schande wijs geworden zullen we maar zeggen. Nadat een klant eens héél boos op me was werd de bedrijfsleidster erbij gehaald. Die legde de klant fijntjes uit dat het maar goed was dat zíj de schaar niet vast had gehad, dan was het nog véél korter geweest.  Maar tóch, ik had er zelf ook een hekel aan als het te kort was, dus ik knip het liever in twee etappes dan dat het in één keer te kort is...

't Is maar goed dat Jan geen kapper is. Dat bleek vanochtend maar weer. Hij ging de beukenhaag knippen.

Niet dat er overlegd werd hoe kort die moest hoor... Ik was met de buxus voor aan het knippen en toen ik me omdraaide dacht ik: "WOW".... Wat eerst een heg was die voor de nodige (vind ik) privacy zorgde, je kon er nét niet overheen kijken, was nu terug gesnoeid tot een heg op schouderhoogte. Héél verrassend...

Ik kan heel snel schakelen. En accepteren. Dat leer je wel als je 30 jaar met een man bent die je regelmatig "verrast". Eens kwam ik 's avonds thuis van knippen en moest ik Junior even goedenacht gaan wensen van Jan. Junior lag plotseling in een hoogslaper, gemaakt van het stapelbed dat eerst van z'n zussen was. Zo ook die keer dat de kids héél enthousiast met pappa een paalhut bouwden. Ook niet aangekondigd van te voren...

Ach ja, het feit dat ik het tóch zo lang vol heb gehouden met hem, bewijst dat er ook veel leuke kanten aan hem zitten. Misschien vind ik stiekem dat verrasingseffect tóch wel leuk. Ik ben zelf nogal van het vooraf alles bespreken en het wordt wel erg veel vergaderen als hij ook zo zou zijn. En eerlijk gezegd.. het geeft wel licht in de tuin, zo'n korte heg.... Tukker is trouwens ook heel bij met de actie van z'n baasje. Weet je wel hoe leuk die takken allemaal zijn die van de heg af komen!

Gratis dagje uit!

In de vijfde kwam Fleur bij haar in de klas. Janneke, een meisje dat op een boerderij een plaatsje verderop woonde. En ik had al meermalen gevraagd waarom ze niet met elkaar fietsten, maar dat kwam er maar niet van. En ineens, zei Fleur: "Ik fiets morgen met Janneke mee, hoor!" Hè, hè dacht ik... En dat ik daarin niet de enige was, bleek toen ik de ouderavond daarop naast Janneke's moeder plaatsnam. Haar opmerking: "Ze hebben elkaar eindelijk gevonden, hè?" zei genoeg.

Fleur kwam ook graag bij haar thuis. Een leuk, hecht gezin, Janneke heeft 3 broertjes, en op een boerderij. Ook altijd spannend. Het gaat er daar toch anders aan toe. De jonge katjes die je zomaar in de schuur tegen komt, soms als een verrassing, en eens maakte Fleur ook de geboorte van een kalf mee. De hele familie in overall met laarzen, incluis Fleur. Ze was er vól van toen ze thuis kwam. Léuk! Ik moet zeggen dat ik het ook hélemaal niet erg vind Fleur daar op te halen. 'k Geniet altijd van dat gezellige sfeertje. De binnenplaats met de koeien die aan het eten zijn erom heen, 't hééft gewoon wat.

Natuurlijk zie je als buitenstaander alleen de romantische kant van het verhaal, maar het verbaasde me niet toen ik hoorde dat juist deze boerderij mee ging doen aan de open boerderijdag, tweede pinksterdag. 't Gaat uit van Campina. Fleur mag helpen als vrijwilliger. Vorige week kwamen moeder en broertje van Janneke het draaiboek brengen. En als ik het zo allemaal lees is het vooral met kleine kinderen een heel leuk programma.

Zo zijn er de volgende activiteiten: Knutselen ( een kijkdoos maken), als koe laten schminken, Skippe Koe Race, rondleiding,  springkussen en een  speurtocht.

Ook is er de mogelijkheid te picknicken bij de boerderij. Je moet dan wél je eigen gevulde mand meenemen. Campina zorgt voor een mooi plekkie en een leuk kleedje. En je kan proeven van Vanille Yoghurt, de nieuwste smaakvariant. Ja, 't is natuurlijk georganiseerd door campina, maar dat neemt wél gratis produkten met zich mee, lekker tóch?

Dus weet je nog niet wat te doen met tweede pinksterdag en ben je wel in voor een goedkoop en leerzaam uitje? Het adres van de boerderij van Janneke's ouders is: Arnhemsestraat 159,  6974 LD in Leuvenheim. En als je daar uitgekeken bent, in ons dorp is er dezelfde dag nog een leuke pinkstermarkt. Ook altijd de moeite waard! Is het te ver voor je maar spreekt zo'n boerderijdag je wél aan, Kijk dan even hier.

Veel plezier, enneh, misschien tot ziens, want natuurlijk gaan wij óók nog even. Altijd leuk als je dochter er ook helpt....

Antwerpen, ze komen eraan!!

Dit zijn onze dochters: Mirte en Fleur:

Heerlijke meiden om in huis te hebben. Ook voor elkaar zijn ze erg gezellig. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Toen Mirte werd geboren was Fleur 20 maanden. Léuk, dacht ik, zo'n klein leeftijdsverschil! En inderdaad. Ze zijn van het begin af aan al échte maatjes geweest.

Toen Jan Jr. werd geboren verhuisde Mirte naar Fleur's kamertje. Het toenmalige huis had 3 slaapkamers dus dat lag erg voor de hand. De meisjes waren destijds 2 en 4 jaar, en ze hebben tot ze 10 en 12 waren bij elkaar geslapen. De laatste jaren zelfs in een twijfelaar. Achteraf zeiden ze dat dat wel een beetje krap was.... ahum..

Maar ik denk zéker dat het hun band verstevigd heeft. Fleur was écht de oudste zus, ze leerde Mirte zelfs lezen. En zo kwam de avond dat Fleur, na zelf een stukje voorgelezen te hebben aan mij vroeg of Mirte ook mocht." Maar dat kán ze toch nog niet?" zei ik voorzichtig... "Jawel hoor, heeft ze van míj geleerd!" Was haar antwoord! 5 Was Mirte en ze zat nét in groep 2!

Ook speelden ze altijd veel samen. En ook in de vakanties op de camping zochten ze elkaar op. Zelfs zó dat een buuf op de camping vroeg of dat blonde meisje misschien een vriendinnetje was. Want ze maakte nooit ruzie en vanwege hun heel andere huidskleur en haarkleur vermoedde ze niet dat het zussen waren. Daarbij kwam dat onze jongste ook op Mirte lijkt.

Ze gingen naar dezelfde middelbare school. 2 Klassen zitten ertussen. En Fleur is nu ook nog niet te beroerd Mirte op weg te helpen mocht dat nodig zijn. Feit is wél dat hun profielkeuze compleet verschillend is ( Fleur koos voor Maatschappij en Cultuur, Mirte doet nu Natuur en Gezondheid.).

'k Vond het altijd hartstikke leuk de verhalen te horen over school aan het eind van de dag. De leraren moesten eens weten hoe ze er hier doorgehaald werden zo nu en dan. Dat is jammer genoeg nu niet meer. Fleur deed vorig jaar examen . Maar nú hebben ze dezelfde werkplek. Daar wilden ze eerst ook niet geloven dat Mirte Fleur's zusje was. Héél voorzichtig werd dat dan gevraagd... En de verhalen zijn er weer als ze thuis komen, alleen nu over collega's en gekke voorvallen met klanten!

Deze zomer gaan ze voor het eerst met z'n tweetjes op vakantie. Vorig jaar zijn ze al apart van elkaar met vriendinnen geweest. Ook heel leuk maar nu moest dit er eens van komen. Begin augustus. 3 Dagen. Naar Antwerpen. Met de trein. En nu dacht hun moeder maar zo... misschien is het handig dat te vertellen hier op het blog. Want we hopen dat daar leuke tips uit komen van Belgische dames die daar in de buurt wonen of mensen die er al eens geweest zijn.

Deze tips mogen wat ons betreft gaan over....  leuke eetadresjes, shopadresjes, cultuursnuifadresjes en openbaar vervoertips. Vooral low budget als het ff kan. Want de dames gaan allebei over afzienbare tijd op kamers. Fleur is al druk aan het zoeken, Mirte moet eerst nog examen doen en daarna wil ze zoals het er nu uit ziet in Maastricht gaan studeren. Dus besteedbaar geld... nee dat is een beetje schaars. Zo goedkoop mogelijk een zo leuk mogelijke vakantie hebben, da's de bedoeling!

Kappersstruiken....

Toen wij 14 jaar geleden verhuisden naar dit huis, kregen we er een hele grote tuin bij. Prettig, zou je denken, maar d´r moet wél iets in. De verbouwing was en is kostbaar, en om dan ook gelijk de hoofprijs voor de beplanting van je tuin te betalen.... Gelukkig hadden we een paar jaar eerder een buxusheggetje gepoot  bij ons oude huis. Langs de oprit. ´t Groeide nog niet allemaal zo heel erg hard, maar alles konden we gebruiken.

Dus de schop erbij en verhuizen die hap. We hebben de plantjes verdeelt in onze tuin. ´t viel toen nog een klein beetje weg, maar kniesoor die daar op let.

 Geduld is een schone zaak......maar het ging gelukkig allemaal veel vlotter dan we dachten.

Het geluk was dat er bij ons huidige huis járen een moestuin was. En dat de mevrouw die hier woonde elk jaar de gemeente aan liet rukken met een flinke kar mest/compost. Voor een kopje koffie... Je moet maar connecties hebben.

Dus de grond is hier rijk. Héél rijk. En alles groeit dan ook als kool. Zo ook de buxusplantjes. Waren het eerst nog 25 cm. hoge beginnertjes, inmiddels is elk plantje uitgegroeid tot een flinke bol. ´k Heb ze net even geteld, 36 zijn het er. En nog een heg....

Het nadeel is dat je dus elk jaar dezelfde ronde moet maken. Eerst denk ik nog... staat wel leuk, dat poezelige lichtgroen.. maar als het dan juni is.. Dan komt de schaar er toch écht bij aan te pas, geen ontsnapping mogelijk. Gisteren ben ik met de grootste bol begonnen. Elk jaar is dat zo. Deze stond hier al, de vorige bewoonster wilde hem graag meenemen. Dat is ook geprobeerd maar ze kregen hem er maar half uit. En als je dan maar trouw bijknipt, wordt ie vanzelf weer rond...

En als ik dan de eerste bol gehad heb ga ik los. Eerst achter, langs het pad op.

Zo zie je het vanuit de andere kant...

Dan voor, hetzelfde verhaal.

Verder kwam ik niet tot nu toe, maar het is toch wel een voldoening die strak geknipte... (handig als je kapster bent...) bollen. Nu heb ik er ff zat van. Ik wacht maar rustig af op de volgende knipkriebels. M'n knie kan het nog niet zo goed aan, alles achter elkaar, en m'n handen vinden blaren van de schaar ook minder. Maar genieten doe ik nu al wel. Voor 't zicht lijkt het heel wat, tóch??