Glimmende schoenen.

Net, tijdens mijn ochtendrondje langs de medeblogsters kwam ik dit blogje tegen. "Oh ja,schoenenpoetsen... "dacht ik toen. Daar krijg ik meteen associaties bij...

Vroeger, bij ons thuis, poetsten wij onze eigen schoenen. Zo lang als ik me kan herinneren. Dat had zo zijn redenen. Mijn moeder kwam van de boerderij. 2 Broers, 1 zus en vader en moeder. Nu weet ik niet precies op welke dag het gebeurde, 't zou maarzo ook op zaterdag kunnen zijn, zondag gingen ze ook elke week naar de kerk nl.

Maar dan werden er rijen schoenen gepoetst. En nu heb ik me laten vertellen dat ze dat nu niet het leukste werkje van de week vond. Dus toen mijn ouders trouwden gaf ze al snel aan mijn vader aan dat er in ieder geval één ding was wat ze niet voor hem deed. Schoenen poetsen.

Ook hier thuis is dat niet anders. Nu moet ik zeggen dat er überhaupt niet vaak borstels en schoensmeer tevoorschijn komt hoor. Alleen als er een feestje is en heel enkel als ik écht denk dat het niet langer kan. 't Is ook niet mijn hobby, dat lees je dan maar weer.

Bij mijn nichtje thuis was het anders. Nichtje is 3 maanden jonger dan ondergetekende, en zij is een heel speciaal nichtje voor mij. Ik knip haar gezin eens in de vijf weken, maar soms komen we ook wel gewoon gezellig bij elkaar. Om bij te kletsen of te eten. Ook vroeger ging ik veel met haar om. Logeren bij haar thuis was dan ook geen uitzondering.

Maar nichtje was het enige meisje thuis. En werd nét iets strenger opgevoed dan ik. Meer van de oude stempel, zal ik het maar noemen. En daar hoorde ook bij dat ze wekelijks schoenen poetste. Dus tijdens een logeerpartij gingen we samen voor deze klus.

De rij schoenen stond voor onze neus. Ik was nog niet zo ervaren met deze klus. Dus kreeg ik de werkschoenen van mijn oom aangeboden om te poetsen. Wat heb ik daar mijn best op gedaan! Zijn reactie vergeet ik nooit meer! Ik liet hem vol trots zijn glimmende werkschoenen zien en hij schoot hartelijk in de lach. "Oh jee, zei ie, wat zal ik nu een bekijks hebben bij mijn collega's!"

Misschien is dat wel de basis geweest van de nonchalance die nu gepaard gaat met deze klus. En het feit dat ik lang niet altijd leren schoeisel koop zal zeker ook mee werken. Zoveel valt er dan niet te poetsen. Ik kocht laatst deze laarzen:

Nog even voor de hak, daar kijk ik nl. altijd eerst naar ; o

'k Was al heel lang op zoek naar deze en zag wel dat ze niet van leer waren, maar de prijs stond me aan. En of ik nu dure koop of niet, ze slijten bij mij echt nét zo hard. Zulke exemplaren in het leer,prachtig hoor maar  da's nu eenmaal voor ons echt buiten het budget...  Alleen, Jan's reactie vond ik iets minder toen ik er -nog steeds helemaal blij- ermee thuis kwam. "Oh" zei ie een beetje laatdunkend, "da's plastic..."Mánnen...