Iedere gek heeft z´n gebrek.

Dit gezegde komt best een beetje hard over. 't Is in deze context niet zo bedoeld. Omdat dit stukje over mijn wederhelft gaat vind ik het toch nog wel even handig om dit aan te geven. Want ook al is het wel een beetje zijn gebrek in mijn ogen, het gaat hier wèl over zijn grote passie. Oude auto's.

Het zit in zijn genen, die voorliefde. Zijn vader was ook niet vies van een mooie auto. Of motor, later. Op ongeveer 4jarige leeftijd bevond ie zich al onder de auto. Dit fotootje is er getuige van.

Op 23 jarige leeftijd haalde hij zijn rijbewijs. Z'n eerste auto was een Fiat. Ik kan me nog herinneren dat de remmen het wat minder deden, APK bestond toen nog niet. Wel had ik gelukkig een vader die het belangrijk vond dat de remmen gemaakt werden vòòr ik er in mocht rijden.

Met de tweede auto vond ie z'n grote liefde. Buiten mij natuurlijk.. Een volkswagen Kever. Zo'n schattig bolletje wat zo'n heerlijk snorrend geluidje maakte als je er mee reed. Daarna volgden er elk jaar wel een nieuwe auto (soms zelfs twee, toen we eenmaal samenwoonden) . Van alles hebben we gereden.
Heel vaak toch wel volkswagen. Van Kever tot Variant (helemaal uit Brussel opgediept) en zelfs een spijlbusje is er nog geweest. Het dieptepunt vond ik wel toen ie met een kanariegele "gemeentebus" (pick-up) thuis kwam. (Hij gaat meestal alleen shoppen als er weer een bolide moet worden aangeschaft. Het is niet zo mijn ding).

Na heel veel "oldtimers"werd het vonden wij wel eens tijd voor wat nieuwers. Wij wonen ook nog in een oud huis, van 1914 en dat was ook nog niet helemaal klaar. Dus om tijd uit te sparen (hij doet het klussen het liefst allemaal zelf) werd er een mooie volkswagenbus gekocht, een T4 ook wel genoemd, en daar hebben we veel plezier aan beleefd.

Ware het niet dat het ding nogal wat kostte. De belasting werd na de afschaffing van het grijze kenteken erg hoog en ook de verzekering reisde de pan uit. Gelukkig kwam de oplossing snel.

Een kennis van ons is gek op Volvo's. Oude Volvo's wel te verstaan...Hij koopt ze op en nadat ze opgeknapt zijn verkoopt ie ze weer. Ik ben kapster, en nadat ik z'n haar weer eens gefantsoeneerd had kwam het gesprek op auto's. Nou, om een lang verhaal kort te maken, we rijden nu zo'n oude Volvo.

Black Moose, noemt mijn man hem. Hij is er content mee. Dat ie nogal wat kosten veroorzaakt heeft zijn we eigenlijk al weer vergeten. 't Is toch wel hèèl leuk om zo nu en dan eens naar een bijeenkomst te gaan met gelijkgestemden en het feit dat er  flink naar hem gestaard wordt in de auto laat hem ook niet koud. Z'n belevenissen met Black Moose worden gedeeld op het forum van Volvolvo.nl. Hij beleeft hier net zo veel plezier aan als ik met het bloggen.

Dus ik denk dat er dit jaar niet een andere auto komt. Maar z'n kooplust kan ie nog wel omzetten in daden. Eind van dit jaar is de planning dat er een motor aangeschaft gaat worden.... wordt vervolgd....